Oostenrijk

The day after
We hebben heerlijk geslapen in Bamberg. We slapen in een hotel wat is gevestigd in een oud 17e eeuws huis. Vanaf de wanden hier kijken enigszins gezette Duitsers met pruiken ons indringend van hun schilderij aan. Schoonmaak en ontbijt wordt hier efficiënt gerund door Filipinos. Die zie ik hier sowieso meer. Filipinos zijn voor de hospitaliteit industrie wat de Indiërs voor de IT zijn. Toch wel interessant om te zien hoe bepaalde volken zich lijken te specialiseren in een bepaalde beroepsgroep. Sowieso respect, het leven is niet makkelijk in de service industrie.
Na ons ontbijt is het terug naar onze gedeukte slede, inclusief de gedeukte trots van de bestuurder. Het zelfvertrouwen heeft toch ook wel een klein deukje opgelopen. Gelukkig zijn er geen excuses, tijd om weer de weg op te gaan.
De weg naar onze bestemming is intens. Voor wie de term 'baustelle' niet kent: allereerst dan heb je dus nooit Duitsland bezocht (doe dat eens, het is hier aangenaam) en ten tweede: het betekent wegwerkzaamheden. Waar in Nederland dit vrij efficiënt gebeurt door complete wegen af te sluiten met een omleiding, of het 's nachts te doen, is dat in Duitsland niet het geval. De afstanden zijn hier natuurlijk groter, dus een weg compleet afsluiten is vaak geen optie. Dat zou betekenen dat je vaak al snel honderden kilometers moet omrijden. Dus doen ze het hier in fases. De weg blijft open, maar wordt gehalveerd. Terwijl ze een weghelft bijwerken, rijdt het verkeer over de andere weghelft en/of de vluchtstrook. Er worden dan vaak betonnen wanden neergezet waar je met 80-10 kilometer per uur op een paar centimeter langszoeft. Dat maakt het intens met gisteren in het achterhoofd. Uiteraard gaat het goed, maar het helpt ook niet dat ook hier de wind wat meer is aangetrokken. Tel daarbij op dat we zonder overdrijven minstens tien baustellen hebben gehad. Onze ober in Regensburg had hier al voor gewaarschuwd.
Tussen alle baustellen door belanden we ook nog eens op een driebaansweg die omhoog en omlaag slingert. Ik ben nooit in de Efteling geweest, maar ik vermoed dat de Cobra zo voelt. Komt bij dat er van alles links en rechts gebeurt. De windvlagen helpen mee om het chaotischer te maken. Op de rechterbaan kruipen vrachtwagens met zestig omhoog, terwijl ik op de middenbaan een bescheiden 120 probeer aan te houden en op te letten dat er niet een vrachtwagen op mijn baan waait. Links worden we ingehaald door Duitsers die nog leven in het tijdperk van geen snelheidslimiet. Dan wordt de strepen op de weg ineens verdubbeld met extra invoegstroken en overal gele strepen die halfbakken over de witte zijn geschilderd. Verder hebben we bijna stilstaand verkeer op de rechterstrook. De beruchte betonnen wandjes duiken ook weer op. Ondertussen moet ik met een vrachtwagen die naar rechts wil van baan wisselen, terwijl achter mij een oplegger mij er niet tussen wil laten. Na brutaal te duwen (de borg is toch weg) komen we er gelukkig tussen. Ik bespaar jullie verder alle details, maar na een uur zijn mijn oksels al net zo nat als Nederland na de storm Poly. Gelukkig wel minder schade.

The day before
Ik durf het bijna niet op te schrijven, maar wij slapen vannacht in een kasteel. De prijs viel relatief mee (na lang relativeren) en het leek ons een unieke ervaring. Verder is er ook weinig te beleven in Waldeck, het dorp waar we verblijven. Er is een groot stuwmeer, omringd door heuvels en dichte bossen. Het dorpje zelf heeft een kerk en een paar huizen in traditionele Duitse stijl. Verder is er een (heel) klein kabelbaantje die vanaf de heuvel met het kasteel naar het mini haventje bij het stuwmeer gaat.
Kasteel Waldeck is direct de attractie van deze omgeving en het is best een mooi kasteel. Ruim de helft is omgebouwd tot hotel, inclusief twee restaurants. Wij slapen vannacht in een van de torens op de hoogste verdieping. Het is echt leuk om vanaf ons balkon naar het glooiende landschap om ons heen te kijken. De kamer is verder van alle moderne comfort voorzien, dus geen gedoe met oude krakende bedden en toiletten die uit de kasteelmuur spoelen. Er is zelfs een lift naar de top van de toren.

Na een opfrisser (ik moet de lokale storm onder mijn oksels even van mij afwassen), besluiten wij toch ook even de omgeving te gaan verkennen. Het blijft vandaag bij een vrij korte wandeling. Wij duiken vanaf het kasteel de bossen in op de heuvel, die sterk afdaalt richting het meer. Er is een fors hoogteverschil en ik voel al zeer snel mijn kuiten klagen. En terecht: ik had een plechtige belofte aan mijn kuiten gedaan dat ze na Oostenrijk toch echt van alle steile hellingen af zouden zijn.
Hier in het bos merk je wel dat het flink waait. Het hele bos zucht en steunt bij elke keer dat de wind op de takken besluit te buiken. Er is gepiep te horen en af en toe horen we een boom kraken. Het bos biedt gelukkig af en toe uitzicht op het meer eronder, wat mooie plaatjes biedt.

Nadat we een doodlopend pad zijn ingeslagen en uitkomen op een stuk bos wat vol in de wind staat, besluiten we dat het misschien toch geen goed idee is om met deze wind verder te wandelen. Er liggen hier overal takken en er zijn een paar bomen die voor ons de rest van het pad blokkeren. Uiteraard is het hier geen storm zoals in Nederland, maar toch niet heel verstandig om hier te blijven lopen. We keren dan ook maar om en we geven onze kuiten de laatste marteling van deze roadtrip terug de kasteelheuvel op. Tot slot spoken we nog een beetje rond in en om het kasteel.

Na het kasteel wat verder verkend te hebben en wat ontspannen te hebben, is het tijd voor ons diner. We hebben heel lui het restaurant in het kasteel geboekt. Ik ga vanaf hier dieper in op onze ervaring in dit restaurant en ik waarschuw vast: er kan een beetje gif in de pen klimmen. Dit wordt een hele zure review van het kasteelrestaurant.
Allereerst: het restaurant heeft duidelijk aangegeven dat het een bijzondere plek is en dat ze om die reden dan ook niet zomaar elke kleding accepteren. Van mannen wordt bijvoorbeeld verwacht dat er een overhemd of polo wordt gedragen en dichte schoenen. Voor vrouwen geldt niet te korte rokken of sportkleding en geen sandalen. Prima: ik pak altijd een overhemd in voor dit soort situaties, dus ik schik mij. De lat voor dit restaurant is bij deze wel vast op 2 meter gelegd.
We komen aan en het is een hele mooie locatie. We hebben het geluk dat we een tafel bij het raam kunnen krijgen, met een prachtig uitzicht over het golvende landschap en het stuwmeer. De wind raast intussen om het kasteel, het is gelukkig lekker knus binnen.

Uiteraard zijn wij de jongste mensen in het restaurant, met uitzondering van de bediening. Naast ons zit een soort Cruella DeVille te eten met een man met lange witte krulharen en een puntbaardje. Ze hebben een fles wijn per persoon, de sfeer lijkt er ondanks dat niet bijzonder in te zitten. De rest van het publiek zou ik omschrijven als de typische Mercedes rijder.
De lat ligt inmiddels op 2,10 meter. De bediende is een keurig geklede jongeman met zon ring in de oorlel waar je doorheen kan kijken. Voor zover ik Duits spreek, spreekt hij overdreven beschaafd Duits. Zijn gesprekken met Cruella DeVille kan ik niet goed volgen, maar het lijkt vooral over rijkemensen onderwerpen te gaan (scholing, laatste nieuws op de golfbaan, familie afkomst, wijn).
Wij krijgen de kaart en een fles van het lokale water. Sharon bespeurt een vleugje chloor in het water, maar het kan natuurlijk ook de volprezen mineralen zijn van de lokale bron van Waldeck. Mijn neus is minder scherp en ik vind het prima. De kaart biedt aardige gerechten, maar vooral flinke prijzen. Dit is nu al duurste restaurant waar wij ooit in ons leven hebben gegeten. De lat is zojuist op 2,30 meter gelegd.
Wij bestellen beiden vol enthousiasme de bouillabaisse soep. Dit is een rustieke Franse visserssoep, waar ze vroeger de vangst van de dag in verwerkten. Een goede bouillabaisse heeft dan ook die heerlijke rijke vissige smaak in een tomatenbouillon, met diverse stukken vis en zeevruchten. Heerlijk om met een lekker stuk wit stokbrood de laatste beetjes vocht uit te deppen en de diepe vissige smaak te ervaren.
Wij krijgen na zeer geruime tijd onze soep. Toegegeven: het ziet er mooi uit en er zitten mooie stukken vis in. De bouillon lijkt echter meer op een kerriesoep en er zit vooral heel veel sellerie in. De vissige smaak ontbreekt en er is lafjes opgetreden bij het zouten van de maaltijd. Eerste sprong over de 2,30 meter faalt, nog 2 pogingen te gaan.

Omdat de lat zo hoog ligt, word ik ook kritisch op de details. Als jij mij een macaron belooft, moet je niet ineens aan komen zetten met een Oreo koekje. Ook lekker, maar niet wat je hebt beloofd. Lees de komende tekst ook met dat in het achterhoofd.
De bediening, wat kan ik zeggen. Ze hebben vooral heel veel tijd voor elkaar en je ziet ze nauwelijks in het restaurant. Bij een duurder restaurant verwacht ik dat ik niet zelf mijn water en/of wijn hoef bij te schenken als mijn glas leeg is. Sowieso moet je bij een leeg glas vragen of ik een nieuw drankje wil (ook goed voor de verkoop). Verder wordt niet een keer mijn vuile bestek meegenomen na de voorgerechten, iets wat prima is in de lokale pizzaria, maar niet in een pretentieuze sterrenzaak. Het kleden en het praten als deftige obers, maakt je dus geen deftige obers. Nogmaals: je hoort mij niet klagen als ik bij de pizzaria mijn pizza voor mijn neus geduwd krijg of ik in plat Amsterdams hoor dat ik mijn bestek moet bewaren voor de volgende gang, maar dan verwacht en krijg ik meestal ook een andere prijs. Dit is sprong nummer twee die niet over de lat komt.
Het hoofdgerecht dan. Cruella en graaf Puntbaard zijn inmiddels buiten roken, terwijl ze compleet verwaaien in de harde wind op het kasteelbalkon. Na ruime tijd wachten arriveert het hoofdgerecht dan eindelijk op onze tafel. Snel bestel ik maar een volgend drankje, voor de ober zich blind omdraait en wegloopt. Het eten ziet er wederom goed uit. Sharon heeft een visschotel met de eerder besproken saibling, ik het sous-vide gegaard rund.

Sharon is toch minder enthousiast dit keer, zelfs voordat ik haar aansteek met het geklaag waar ik jullie nu zo mee vermoei. De inktvis is rubberachtig en te ver gegaard, de saus heel eierig en machtig. Mijn sous-vide rund zou medium zijn gebakken, maar het gaat toch echt meer naar well-done. Een knappe prestatie, in een sous-vide heb je de temperatuur juist perfect op orde (een sous-vide is een bak warm water, waar vaak in een vacuüm zak het eten wordt gegaard). Dit is sprong nummer drie die niet over de lat komt. Volgens de hoogspringregels zijn ze nu af.
Heb ik slecht gegeten? Nee. Als dit maal mij gratis werd voorgezet was ik dankbaar. Het is alleen de hoge lat die mij zo kritisch maakt. Plus de vele fantastische restaurants waar Sharon en ik voor veel lagere prijzen wel perfect hebben gegeten en zijn bediend. Gisteren in Bamberg was een voorbeeld. Baal ik nu? Nee. Dit gaf mij de unieke gelegenheid om eens een kijkje in de wereld van de rijke burger te nemen. Wat ik zag viel mij tegen en maakt mij gelukkiger in het huidige leven. Verder is een kans om even vol op het orgel te gaan over eten in mijn mini-blogje een heerlijk gevoel. Bedankt dat je de tijd nam dit te lezen. Hopelijk hebben wij er beiden van genoten.
Morgen rijden Sharon en ik terug naar Nederland en daarmee is deze reis ten einde. Wij hebben genoten, nogmaals bedankt dat je met ons mee bent gegaan op deze reis.

De zon komt op
De nacht in ons hotel was weer even wennen. Sowieso zijn hier weer een stuk meer geluiden. Het hotel heeft een oud gebouw inbegrepen in de verbouwing en oude muren laten helaas meer geluid door. Daarnaast is het ook een stuk warmer dan in de Alpen, dus qua temperatuur is het flink schakelen. Toch worden we na een plaknacht redelijk uitgerust wakker en gaan we aan het ontbijt.
Deze dag zal in het teken staan van barrières doorbreken. Het begint met het vertrek. Om uit de garage onder het hotel te komen, besluiten we op een rode knop te drukken die verbonden lijkt met de deur. Er gebeurt echter niks...na wat beter rondkijken zie ik een koord hangen aan het plafond van de garage. Ik trek eraan, maar alleen het stoplicht boven de deur knippert even rood. Tijd om het personeel erbij te halen. Ook deze trekt aan het koord en is verbaasd over het resultaat. Dan loopt ze naar de rode knop en trekt deze uit en zowaar: nu werkt het koord wel. Wij hebben waarschijnlijk stiekem het systeem gesaboteerd met het drukken op de rode knop. Aan alle presidenten van deze wereld: druk niet op de rode knop, je weet nooit wat voor effecten het heeft.
Bevrijd uit de garage is de eerste stop een mooie thermen in Regensburg, waar we lekker een paar uur willen doorbrengen. Ik heb behoorlijk last van mijn schouder en zie al uit naar de lekkere baden en eventuele massage. Daar echter aangekomen, zijn de hekken dicht. We bellen dan maar naar het nummer van de thermen en wat blijkt: ze hebben deze week bedrijfsvakantie... Geen ontspanning dus voor Ornan en Sharon. Als alternatief speuren we het internet af naar een mooie thermen in de buurt van onze volgende bestemming. Het is nog even anderhalf uur rijden met pijnlijke schouder en nek, maar dat moet gaan.

De zon stijgt
De rit naar onze volgende bestemming loopt soepel. Wij hebben een wellness centrum gevonden in Hirschaid, een klein dorpje onderweg naar Bamberg (onze eindbestemming). Vandaag rijd ik weer over de snelwegen, al dat binnendoor gedoe is niks voor mij. Alleen het laatste stuk verloopt iets trager door drukte, maar over het algemeen rijden wij heerlijk. We arriveren voor de deur van het zwembad en wellness centrum, tussen twaalf en één. Achter de balie zit niemand, dus we gebruiken de bel. Na een paar minuten komt er een dame opgedraafd en geef ik aan dat we graag de wellness willen gebruiken. Helaas ervaar ik discriminatie op mijn geslacht: de wellness blijkt vandaag alleen open voor vrouwen. Weer een teleurstelling.
Als alternatief besluiten we dan maar naar het zwembad ernaast te gaan. Het is vrij stilletjes, er zit enkel een oud mannetje op een van de houten bankjes. Hij legt ons uit dat het bad pas weer om één uur opengaat en de machine pas om vijf voor één kaarten verkoopt. We moeten dus nog even wachten. Dat doen we dan maar braaf, we hebben vandaag al meerdere hordes genomen. Inderdaad loopt om vijf voor één het oude mannetje naar de automaat en koopt een kaartje met seniorenkorting. Ik loop na hem naar de machine en probeer twee kaartjes te kopen. Helaas, volgende horde. De machine wil geen enkele betaalpas van ons accepteren. En we waren al aardig door ons cashgeld heen door onder andere de shoarmazaak van gisteren zonder pinautomaat. We schrapen al onze munten bij elkaar en komen op acht euro vijftig. Twee kaartjes kosten echter tien euro. Er zit maar één ding op: naar het dorp lopen naar de Sparkasse (bank).
Na een kleine wandeling, wat geld pinnen en weer teruglopen zijn we dan na 20 minuten eindelijk klaar om kaartjes te kopen voor het zwembad. Het lukt dit keer met cash en we zijn enorm blij dat we alle hordes genomen hebben. Het zwembad is heerlijk en is rond dit tijdstip lekker rustig. De kinderen hebben in de ochtend gezwommen, nu zijn de senioren en wij aan de beurt. In het bad zie je dus enkel een paar oudere Duitsers als walrussen in de baden hangen. En wat voor baden zijn het. Er zijn bubbelbaden, massagestralen, ligbanken in het bad met nog meer bubbels en een lekker warm buitenbad. Dit doet weinig onder voor de thermen waar we zijn geweest, met als groot verschil dat dit slechts vijf euro kost. Het is de Aldi onder de thermen en wij genieten volop een paar uur.
Lekker verfrist en kapot gestraald door de massagestralen, verlaten wij tevreden het zwembad. Tijd voor de laatste twintig minuten van onze rit naar de eindbestemming Bamberg. Wij hebben helaas wel een hotel middenin het oude centrum, waardoor we dwars door alle stadsdrukte moeten worstelen. Dit verloopt vrij soepel, echter is parkeren een probleem. Ons hotel heeft geen parkeerplekken, dus manoeuvreer ik naar de dichtstbijzijnde 'tiefgarage' (ondergrondse parkeergarage). Daar struikel ik helaas over de laatste horde van de dag en leer ik waar Bam in Bamberg voor staat. Ik neem een bochtje in de parkeergarage iets te krap en parkeer keurig een paal in onze zijdeur. Daar gaat onze borg. De rest van de dag ben ik wel een beetje ontdaan hierdoor, gezien het de eerste keer ooit is dat ik schade rijd. Soms heb je van die dagen dat je alleen maar tegenwind hebt en net als je je zeilbootje bij de kant hebt, donder je van de steiger.

Zonsondergang
Bamberg zelf blijkt een ongelooflijk mooi stadje. Het buitenste deel is al mooi genoeg waar menig Europese stad op zou beoordeeld als mooi. Maar in verhouding met de absolute kern van de stad valt dat in het niets. Gebouwd op zeven heuvelen (net als Rome inderdaad) wordt het doorkruist door een rivier (net als Rome inderdaad). Er is verder een overdaad aan kerken, de ene nog groter en spectaculairder dan de andere (net als Rome inderdaad). Op de brug over de rivier is tevens het prachtige ratshaus gebouwd. Verder zijn er overal door de stad verspreid brouwerijen te vinden, waarschijnlijk geïnspireerd door de vele kloosters hier. Ons hotel kijkt ook uit op 1 van deze brouwerijen (helaas gesloten).

Wij besluiten na een korte wandeling onszelf te trakteren op een luxe etentje, ook een beetje om mij te helpen over het gedoe met de auto heen te stappen. Dat lukt, we vinden een prachtig restaurant in een opgeknapt middeleeuws gebouw, waar we op de prachtige binnenplaats genieten van wat heerlijke gerechten. Skip dit stuk als je niet geïnteresseerd bent in eten. Wij hebben als voorgerecht alle voorgerechten: Een speciaal soort zalm in zuur, met plakken koolrabi, vitello tonato, een carpaccio van gambas met jalapẽno en tot slot tonijn met ponzu (iets japans) en komkommer. Stuk voor stuk heerlijke gerechten. Sharon is brutaal genoeg om de bediening om begeleidende wijnen te laten kiezen en na wat geproefd te hebben krijgen we er het perfecte glas bij.

Het hoofdgerecht voor Sharon is de huisgemaakte ravioli, iets wat ze thuis ook wel eens maakt en dus weet hoeveel moeite het kost. Ik bestel het lam met artisjok en een portjus. Begeleidend genieten we van een heerlijke bijpassende rode wijn.

Na wat uitbuiken is het tijd om de wandeling te vervolgen. De stad is in de avond nog volop in leven, mede dankzij alle studenten. Bepaalde cafés zitten stampvol, net als de etenstentjes. Ondertussen zien wij het ene mooie gebouw na het ander, vaak gesierd door smaakvolle bloembakken. Van de rivier stijgt een warme prutlucht op, terwijl mensen op de bruggen hangen genietend van de sfeer. Het is een mooie avond om de zorgen los te laten en tot rust te komen. Het is een zomeravond in Bamberg.

[Intro
Ik hoor wel eens dat de beste schrijvers hun inspiratie uit de fles halen. Lange avonden schrijven gedreven door alcohol. Vanavond voeg ik mij tot dit illustere gezelschap. Niet dat ik veel gedronken heb, maar genoeg om de inspiratie te laten vloeien. U bent gewaarschuwd.

Ontwaken
We worden wakker in onze bio boerderij. We doen ons weer tegoed aan alle geboden bio versnaperingen. Ik kan nu vol trots zeggen dat ik waarschijnlijk een oud ras Oostenrijkse varkens in de vorm van plakjes ham en salami heb gegeten. Voor onze vegetarische volgers: onze gastvrouw heeft wel een interessante kijk op het eten van vlees. Ze vindt het in principe lekker, maar door de intensieve omgang met de dieren en de neiging verspilling te voorkomen eet ze nog maar eens per week vlees. Dit lijkt een natuurlijk evenwicht. Ze legt ons bijvoorbeeld uit dat van de meeste dieren het mannetje eigenlijk opgegeten moet worden. Voor koeien geldt: de man levert geen melk. Voor kippen geldt: de man levert geen eieren. Voor schapen geldt: je hebt liever vrouwen om meer schapen te baren. Ik leer hier eigenlijk dat de man tot op zekere hoogte vrij nutteloos is. De overbodige mannen moeten dus worden opgegeten. Dus of je nu eieren eet of melk drinkt, een natuurlijk restproduct zijn al die mannetjesdieren die moeten worden opgegeten. Als je hier rekening mee houdt, kom je dus van nature uit op 1 keer per week vlees eten.
Vergeef mij als ik hiermee een knuppel in het spreekwoordelijke hoenderhok gooi, maar voor mij is het vrij leerzaam. Sowieso is het verblijf op deze boerderij voor mij een interessante ervaring. Het verhaal van gisteren van de boer over zijn koeien moet ik overigens wat nuanceren. De boerin spreekt Engels, iets waar ik toch wat vloeiender in ben dan in Duits en dit helpt mij en Sharon ook wat dieper op alles in te gaan. Het blijkt dat de overheid bio boeren verplicht koeien een zekere ruimte in de stal te geven. Gezien hun stal ingeklemd ligt tussen diverse wegen, is deze helaas niet uit te breiden. Door de regels moesten ze dus voor koeien terug van 20 naar 5, iets wat voor een kudde weinig realistisch is. Om die reden zijn ze gestopt met de koeien. Het blijft wel een tikkeltje ironisch. Het stempel 'bio' krijg je alleen als je aan bepaalde overheids regeltjes voldoet voor onder andere ruimte voor de koe. Deze mensen hebben een oud Oostenrijks koeienras die grootste deel van zijn leven lekker vrij rondloopt op de bergen, maar mag dus niet biologisch worden genoemd omdat de ouderwetse stal (vol zwaluwen en open ramen) niet genoeg ruimte biedt per koe. Biologisch is dus vooral bureaucratisch vinkjes zetten en biedt het dier niet persé een beter leven.
Alles wat deze mensen doen schreeuwt biologisch, maar het schreeuwt ook inefficiënt. Hun kippen willen ze niet doden en opeten, dus hebben ze kippen van 10 jaar oud die letterlijk van hun stokje vallen (ze gaan dood van ouderdom terwijl ze op hun stok in het hen zitten). Ze maken meel van graan wat bijna 2 jaar erover doet om te groeien in plaats van het gebruikelijke paar maanden. Hun melkkoeien geven minder melk. Het bijzondere schapenras geeft geen melk en alleen een soort harde staalwol, die ze gebruiken om slakken tegen te houden in hun onbesproeide moestuin. Het klinkt als een moeilijk leven, maar het zijn wel mensen met een principe wat ik kan respecteren.
Tot slot een anecdote over de kat, laten wij hem Friedrich noemen. Friedrich is een langharige kat die van mensen houdt. Bij aankomst op de locatie was hij degene die ons begroette, met uitgebreide kopjes voor zowel ons als onze koffers. Friedrich brengt echter graag tijd door in de moestuin en in de stal en zijn lange haren zitten daarom vol met klitten en kleine insecten. Friedrich heeft alleen 1 principe: hij wil niet gekamd worden. Daarom is de enige mens die Friedrich keen kopjes geeft, maar hard voor wegrent zijn baasje. Overigens leeft Friedrich ook op gespannen voet met de boerenzwaluwen. Deze brutale vogels waarderen Friedrichs aanwezigheid niet en zodra ze hem zien, vallen ze hem aan in een grote zwerm van vogels.

De reis
Onderweg gebeurt iets wat ik al een beetje vreesde: afkickverschijnselen. Als je uit je sprookjeswereld komt vol majestueuze bergen, cyaan-blauwe meren en prachtige bergweggetjes, valt de echte wereld weer tegen. Deze wereld worden we hard mee geconfronteerd. Vanuit Sankt Gilgen hebben we nog 1 mooie slingerweg langs de Mondsee die aan de Riviera doet denken, daarna wordt het al snel saai. Heel saai. Het land wordt vlak en je ziet vooral waar Oostenrijk al zijn voedsel vandaan haalt. We rijden uren door niks anders dan weilanden en mini boerendorpjes. Dit is ook deels de schuld van Google maps, die tegenwoordig eco routes aanbiedt; routes waarbij je zo min mogelijk brandstof verbruikt naar je bestemming. Gevolg is dat je vooral lokale wegen rijdt in plaats van de comfortabele snelwegen. Ik schat dat ik minstens 2 uur achter vrachtwagens heb doorgebracht. Inhalen op deze drukke binnenwegen is nauwelijks mogelijk. Op een gegeven moment ervoer ik een overload aan verveling tijdens het rijden, dat ik echt het gevoel kreeg te moeten stoppen. Inmiddels reden we door de Duitse provincie Beieren, waar het nauwelijks beter was. Om het erger te maken: er was nergens een stop. De verveling sloeg inmiddels om in dodelijke vermoeidheid en ik wilde echt stoppen. Uiteindelijk na een half uur 70 rijden achter weer een vrachtwagen, besloot ik gewoon de eerstvolgende afslag te nemen naar een dorp. Veel keuze is hier niet, overal langs de provinciale weg zijn enkel boerderijen. Het is zelfs zo erg, dat we deels achter een vuilniswagen reden, die ineens besloot midden op de provinciale weg (100km/u) te stoppen om een vuilnisbak van een van de boerderijen te legen.
Goed, we slaan dus van de provinciale weg af naar een dorpen komen aan in Malgersdorf. Als je denkt dat je nu een saai leven en een saaie omgeving hebt: hahahaha! Je bent dus nog nooit in Malgersdorf geweest. Dit is echt de plek waar echt alle toekomstdromen sterven. Het heeft een kerk, daar is alles mee gezegd. Wij parkeren bij die kerk en gaan op zoek naar een café om wat koffie te krijgen voor de vermoeide chauffeur. Het enige wat in dit dorp open is, is Bistro Amari, een kebabzaak die onder Italiaanse vlag opereert (ik heb al eerder in dit blog geschreven over nep-Italianen, ook dit valt in die categorie). De enige gasten zijn de bouwvakkers die op dit moment de paar huizen in het dorp verbouwen en de hele straat open hebben gelegd. Anders dan deze 6 man is er niemand. Wij bestellen een koffie en pakken zoals we gewend zijn uit de Nederlandse kebab zaak, zelf een drankje uit de koeling. Eerlijk is eerlijk: de beste man van Amari doet zijn best. Het voelt alleen als amateurtoneel. Ook dat kan ik respecteren en de koffie die hij mij serveert is in ieder geval prima. We betalen cash (want er is uiteraard geen pinautomaat in dit dorp) en besluiten enigszins verfrist, maar vooral opgeschrikt door de levenloosheid, door te reizen.

Aankomst
De vervolgreis is tenenkrommend. Wederom een eenbaansweg en voor mij rijden maar liefst drie vrachtwagens op rij 70 km/u op een 100 weg. Al het leven is inmiddels uit mij geslagen, dus ik besluit mijn kruis op te nemen en braaf met 70 achter de vrachtwagens aan te hobbelen. Het landschap blijft saai in verhouding tot het sprookjeskoninkrijk waar wij vandaan komen, het doet denken aan Limburg.
Uiteindelijk doemt dan toch onze eindbestemming op: Regensburg. Na wat stoplichten gehad te hebben (het laatste stukje leven en emotie was toch al uit mij geknepen), arriveren wij op onze bestemming. Gelukkig heeft ons hotel een bad, iets waar ik dankbaar gebruik van maak om weer een klein beetje leven in mij te weken. Langzaamaan vloeit het leven weer terug in de uitgeknepen aderen.

Verkenning
Na onze lange opkikker is het eindelijk tijd om de stad te verkennen. Ik ga jullie proberen mee te nemen op onze korte wandeltocht. Dwars door Regensburg stroomt de rivier de Donau en ons hotel bevindt zich boven de rivier. Hier is een drukke weg en de typische Duitse stad die je overal in het Ruhrgebied zou kunnen treffen. Maar deze oester heeft een heel mooi pareltje binnenin. Na een korte wandeling langs de drukke weg en over een nietszeggende brug, komen we uit bij de rode loper van Regensburg: een grote stenen wandelbrug over de Donau, die direct naar de stadspoorten lijdt. Vlak over de Donau zie je de klassieke skyline van Regensburg, die niet heel veel anders is dan een paar honderd jaar geleden. De brug is wel vernieuwd, maar dat mag de pret niet drukken.

De brug voert over een tussenliggend eiland in de rivier, waar de lokale jeugd heerlijk aan het genieten is in een soort van stadspark. Jeugd, iets wat we hebben gemist op al onze vorige bestemmingen in Oostenrijk. Hier in de stad is veel jeugd te bekennen, vooral langs de waterkant waar ze genieten van drinken en muziek.
Regensburg is geen perfecte toeristische stad, overal zie je vlekjes. De prachtige Middeleeuwse gebouwen worden bijvoorbeeld ontsierd door graffiti en de plekken die ooit platgebombardeerd zijn door de geallieerden, ontsierd door lelijke jaren 50 gebouwen van beton. Maar het maakt de stad wel echter. Er is hier nog geen vervelende stadsplanner geweest die alles perfect heeft gemaakt voor toeristen. De mensen gebruiken en leven nog in deze stad.

Wij hebben vooral dorst en stuiten dan helaas op een van mijn zwaktes: een biergarten. Voor wie het niet kent: dit is vaak een café setting maar dan in de buitenlucht. Het is vooral gericht op het drinken van bier. Deze biergarten is gevestigd in een oud klooster en schenkt Hacker-Pschorr bier uit Beieren op de tap. Hier verliezen wij een paar uur: eerst aan ons Beierse kaasplankje, vervolgens na wat drankjes aan onze maaltijd van Sailbing voor Sharon (zie ook het vorige blog) en de varkenslapjes met sauerkraut (heel zure zuurkool) voor de schrijver.

Avond
Nu begrijpen jullie enigszins de opening van het blog. Zwevend loop ik na een paar uur weg van de biergarten. Dit is ook mijn favoriete toestand om de rest van de stad te verkennen. We bekijken de oude Dom, die vol in de steigers staat. We bezoeken de wat kleinere kapel ernaast en zingen samen 'Ameno' van ERA. We wandelen door de oude straten beklad met graffiti, we genieten van de groene geur en de levendigheid van het stadspark op dit tijdstip. Uiteindelijk wandelen we door de door de smalle straatjes vol boetiekjes en restaurants terug naar de oude brug. Bij de Donau aangekomen nemen wij de tijd om nog een laatste blik te werpen op de ondergaande zon en de kolkende machtige rivier die vanaf hier zijn weg baant naar Hongarije.


De weg over de brug is vol met motten die ons omcirkelen en vol met mensen die nog lekker in de avond wandelen. Wij keren voldaan terug naar ons hotel, tijd om te ontnuchteren door het schrijven van dit blog, of nog even heerlijk te badderen in het ligbad (Sharon). Bedankt voor het lezen en excuses voor de alcoholwalm die u tussen de regels door tegemoet kwam.

Bioboer
Vandaag ontmoeten we bij het ontbijt voor het eerst ons gastgezin. Onze kamer is op hun bio-boerderij en ze hebben een passie voor het beschermen van bijna uitgestorven boerderijdieren. Vandaar ook de foto's van de bijzondere schapen gisteren, dit is een oud Oostenrijks ras die meer uit de vlaktes van Hongarije komt. Eigenlijk kan dit ras niet zo goed omgaan met de bergen, een van de redenen waarom ze bij de boerderij staan. Andere reden is dat als je ze eenmaal loslaat, ze niet meer terugkomen, in tegenstelling tot de andere schapen. De andere schapen hebben om die reden een welverdiende zomervakantie in de bergtoppen en zijn daarom niet bij de boerderij. Eind van de zomer komen deze terug. De mysterieuze kip/kiwi vogel die ik gisteren deelde bleek echter een stuk minder bijzonder: het is gewoon een kwartel. Ik ken ze alleen maar van bij de poelier, had nog nooit een levende gezien. De zoon van de boerenfamilie is allergisch voor iets wat in kippeneieren zit (sorry, ik kon de Duitse uitleg niet helemaal vertalen), maar kan wel gewoon kwarteleieren eten. Vandaar dus dat ze hier kwartels houden en vandaar dus ook dat onze spiegeleieren bij het ontbijt heel klein zijn.
De boerin heeft vanochtend zelf brood gebakken (om half vijf) en ze beheerst die kunst. De broden zijn er in allerlei variaties en stuk voor stuk enorm lekker. Alles bij het ontbijt (met uitzondering van de koffie) komt uit de regio en van andere bioboeren. De yoghurt is het extreemst: hiervoor heeft de boerin 30 kilometer moeten rijden om het op te halen. De boeren die het maken hebben alle technologie afgezworen (ze hebben zelfs hun tractor ingeruild voor een paard) en zijn dus alleen op de ouderwetse manier te bereiken voor een bestelling. Verder boeren ze op de ouderwetse manier: de kalveren worden niet bij de moeders weggehaald, dus alleen de overgebleven melk wordt gebruikt voor de verkoop. Benieuwd vraag ik toch naar het economische plaatje: want hoe kan je dan ooit leven van wat je verbouwt? Enige is veel hogere prijzen is het eerlijke antwoord. Het boeren stel is beiden erg gepassioneerd over het bio boeren en teruggaan naar de basis. Helaas wordt het ook hier hun niet makkelijk gemaakt. Ze hadden vroeger ook een bijzonder ras koeien, maar die hebben ze moeten wegdoen door alle regels. De boer wilde een klassieke open stal bouwen, maar dat mocht niet. Een stal zonder daglicht wilde hij de koeien niet aandoen. Ik merkte dat het hem oprecht pijn deed dat hij geen koeien meer kon houden. De bioboer heeft toch een wat sterkere relatie met de dieren dan onze fabrieksboeren. Helaas blijft schaal een ding: een bioboer produceert nu eenmaal veel minder eten voor een hogere prijs. Dat kan en/of wil niet iedereen zich veroorloven.

Dagprogramma
Genoeg over boeren, ik kan mij voorstellen dat je in Nederland al genoeg hoort over boeren de hele dag. Wij nemen nog wat van het lekkere zelfgebakken brood mee naar onze kamer als lunchpakket en dan is het wachten. Het regent namelijk nog flink, dus we gebruiken de tijd nuttig om vast de dag van morgen te plannen en ik gebruik het onnuttig door te proberen vanaf het balkon de voorbijvliegende boerenzwaluwen te fotograferen.

Het uitzicht blijft mooi, zeker als de regen wordt afgewisseld met prachtige laaghangende wolken.

Rond een uur of twee is het droog en besluiten we op pad te gaan. Eerst bergop om nog een kleine lokale waterval te bekijken. Het haalt het niet bij de Salza Waterval, maar het is wel een vredige plek middenin het bos.

Na de waterval dalen we de berg af richting het meer. We komen aan bij een wandelpad wat erlangs leidt. Wat hier opvalt is dat de wat meer bedeelde Oostenrijkers hier de kade hebben opgekocht en voorzien van een soort luxe boothuizen. Dat varieert per boothuis hoe luxe. Sommige zijn simpele houten huisjes met een opslag en een steiger ernaast, andere zijn bijna villa's van glas en hout.

Dit betekent wel dat een groot deel van het meer niet te bereiken is voor de gewone man. Gelukkig is er een soort van strand in het dorp waar wij blijven, maar lekker een eigen plekje zoeken aan het water is er dus niet bij (tenzij je genoeg geld hebt om een boothuis te kopen natuurlijk). Ik snap wel waarom mensen het willen, een boothuis langs dit meer is wel een erg fijne plek om een mooi weekend door te brengen.
Wij lopen langs de steeds luxer wordende boothuizen (inmiddels zijn het daadwerkelijk vaak villa's afgeschermd met hoge hagen) terug naar Sankt Gilgen. Het dorp is niet zo groot en er hangt een heerlijke zondagssfeer. Op het pleintje bij het water genieten mensen van een ijsje en op de steiger bij het zwemstrandje worden salsalessen gegeven. Andere mensen kijken toe vanaf de terrasjes, bij de lokale pizzaria zitten een paar vleesballen van mannen die een motorclub vormen. Wij lopen nog iets verder om het dorp wat verder te verkennen, maar nemen even een korte pauze bij een bankje bij het water. Hier zitten wat fietsers uit te rusten van de flinke klimmetjes, een man komt er samen met een kinderwagen en neemt even later een snelle duik in het water om daarna weer terug te lopen naar de kinderwagen. Sharon verkent ondertussen het water en checkt op vissen.

Wij vervolgen onze weg naar het noorden, de weg die uit Sankt Gilgen loopt. Hier staan megalomane villa's en landhuizen langs het water. De weg loopt hier ook een stuk hoger, dus het meer en de huizen zijn vaak alleen via steile trappetjes te bereiken. Uiteindelijk bereiken wij de hoek van het meer. Hier staat ook weer een bankje, waar we even een kleine snack pauze inlassen. We hebben van het ontbijt 2 zakjes meegenomen met wat zich het beste laat omschrijven als broodchips (dunne stukken brood die knapperig zijn gebakken in een olie met kruiden). Wij discussiëren over de naam: noemen wij dit croutons, of is Sharons idee van 'Korsies' toch beter?

Na deze pauze is het tijd om terug te gaan naar ons huisje. Dat is nog een flinke wandeling en vooral de laatste paar honderd meter stijgt de weg in een moordend percentage. De zon is inmiddels doorgebroken en wij komen dan ook helemaal bezweet en met zere kuiten aan bij het huisje. Weinig tijd voor rust, we willen namelijk gaan zwemmen.

Namiddag
Het is inmiddels vijf uur geweest en de zon breekt af en toe door de wolken heen. Wij hebben onze zwemkleding aan onder onze kleren en een tas vol versnaperingen mee. Op naar het lokale strand. Het strand bestaat uit een grasmat met wat speeltoestellen voor kinderen, geflankeerd door een eenvoudig restaurantje. Het gras eindigt in een rij van grote stenen, die ongeveer kniehoog zijn vanaf het lager liggende kiezelstrand. In het water ligt de grote houten steiger, waarop nog steeds volop wordt gedanst op de salsa.

Sharon is er direct klaar voor, ik heb nog wat meer tijd nodig om het water in te gaan. Ik neem plaats op de rand met stenen en laat Sharon lekker het water ingaan. Ondertussen observeer ik onder het genot van een biertje alles wat er op het strand gebeurt. En er gebeurt nogal wat. De salsa klas heb ik al benoemd. Op het gras niet ver van mij ligt een lid van de motorclub te slapen op zijn zij. Zijn kogelvormige buik is onder zijn t-shirt vandaan gerold en glimt mij tegemoet. Een eendenfamilie maakt rondgang over het strand om eten te bietsen. Op de steiger staat een Instagram meisje tegen haar volgers in de telefoon te praten, terwijl ze probeert het beste uitzicht te krijgen. Achter mij hebben 2 Engelsen de grootste lol om een van hun vrienden die aan komt lopen met een zogenaamde 'man-purse'. De man zelf doet mij denken aan een bepaald persoon uit een Britse serie. Aan de andere kant van het strand is een vrouw op muziek aan het hoelahoepen (en houdt dit minstens een half uur vol). Ondertussen dendert er een andere vleesbal met erop het rode hoofd van een van de motorclubleden, langs mij het water in en zwemt de wijde wereld in. Een jongeman moet op de pier 10 minuten lang foto's maken van zijn vriendin eer deze er een goed lijkt te keuren. Sharon ligt ondertussen heerlijk op haar rug in het water te dobberen en ik zie een paar vissen vlak langs het strand zwemmen. Lang verhaal kort: het is een heerlijke plek om te hangen en het verder vrij lege dorp lijkt zich hier te concentreren om de paar zonnestralen van de dag op te vangen. Ook ik neem uiteindelijk een duik. Het water is azuurblauw en zo helder dat je je voeten kan zien. Voor mij is het wat fris, maar ik snap de aantrekkingskracht die zwemmen hierin heeft.

De zon gaat bijna onder en het wordt tijd om eten te gaan zoeken. Dat is nog best lastig, omdat veel restaurants hier zondag t/m dinsdag gesloten zijn. Uiteindelijk vinden wij wel een restaurant, een Oostenrijkse biergarten-achtige setting, waar we op een binnenplaats worden bediend door dames en heren in traditionele klederdracht. Misschien wat toeristisch op het eerste gezicht, maar toch lijkt ook een groot deel van de lokale bevolking hier wel van te genieten. Restaurant wordt ook gerund door meerdere generaties van dezelfde familie. Sharon bestelt de lokaal gevangen Saibling (een soort kruising van een zalm en een forel), ik eet 'oma's ragout', waarvan ik vermoed dat het gestoofd schaap is met de typische spätzle (een soort misvormde deegbolletjes). Hieronder de foto's voor de eet-fans, bedankt voor het lezen!

Vaarwel
Vandaag is het tijd om de roadtrip te vervolgen. De pauze was heerlijk, maar het begint bij mij ook al weer te kriebelen om verder te reizen. Er is nog veel meer te zien en te doen hier in de omgeving, maar het weer is vandaag slecht en we verlangen naar zwemwater. Dat is iets wat onze volgende bestemming kan bieden. We pakken onze spullen in en nemen afscheid van Rudi. Het was een mooie tijd in zijn blokhut, hopelijk komen we hier ooit nog terug. De berg waarvan we de afgelopen dagen zo hebben genoten is al compleet verdwenen, alsof het ook heeft besloten de koffers te pakken.

Tussenstop
Onze volgende bestemming is niet al te ver rijden, slechts anderhalf uur. We hebben een incheck daar vanaf drie uur, dus we hebben nog wat tijd te doden tussendoor. Alhoewel ik vandaag wat rustiger rijd vanwege de hozende regen en de daarmee iets glibberige bergwegen, blijft er toch nog ruim twee uur over. We besluiten dit te besteden in een dorp waar we doorheen rijden, genaamd Bad Ischl. Dit dorp heeft niet veel te bieden, anders dan dat hier de oude keizerlijke buitenverblijven van de Oostenrijkse keizer gevestigd zijn. Voor iedereen die niet zoveel van de Oostenrijkse geschiedenis weet, heel kort: Oostenrijk was een klein bergkoninkrijk, wat bestuurd werd door een familie genaamd de Habsburgs. Alhoewel alle Habsburgers gekenmerkt werden door een enorme kin, lukte het hun toch huwelijken af te sluiten met allerlei koninkrijkjes verspreid over Europa. Zo werd het Oostenrijkse rijk langzaam groter en besloeg onder andere Hongarije, Tsjechië en stukken van Polen. Ook Nederland is zelfs een korte tijd onderdeel geweest van de Oostenrijkse Habsburgers. Na de eerste wereldoorlog is dit hele rijk ingestort en uiteengevallen in alle landen die wij vandaag de dag kennen. Maar op het hoogtepunt werd dit buitenverblijf gebouwd. De keizer Franz Joseph kon hier lekker chillen met zijn familie en hertjes schieten. Zijn vrouw werd later bekend onder de naam Sisi, iets waar in de jaren 50 een aantal populaire films over werden gemaakt (vraag je ouders als je er nog nooit van gehoord hebt). Sisi is ook de reden dat dit paleis een vrij populaire bestemming is.
Wij hebben vooral tijd te verdrijven en gaan voor de goedkoopste optie: alleen het park. Dit kost al 6 euro per persoon, we hebben weinig zin om dit te laten oplopen naar 21 euro om een paar kamers in een buitenpaleis te zien. Het is heerlijk rustig, waarschijnlijk omdat het tot op een kwartier geleden nog enorm regende.
Het park is best mooi, het doet denken aan een iets groter opgezette versie van het Vondelpark. Vlakbij de ingang van het park bevindt zich het buitenpaleis met daarvoor een bijzondere fontein met daarop de beeld van een dikke baby die wordt aangevallen door een kreeft.

Wij staan hier niet te lang stil, maar besluiten de rustige route door het park te lopen. Ergens is nog het jachtverblijf, daar hopen we vanzelf uit te komen. De route voert langs de randen van het park onder prachtige bomen langs, waar de spechten doorheen vliegen. Links van ons horen we het geraas van een snelstromende rivier opgezwollen door alle regen. Ineens roept Sharon uit: kijk! Een hert! Zo waar: tussen de bomen op het grasveld zie ik de puntige oren van een hert uitsteken. Vanaf hier verworden wij tot jagers: we besluiten naar de herten toe te sluipen om van zo dichtbij mogelijk een foto te maken. Dat blijkt niet makkelijk: het hert bewaakt namelijk 2 jongere herten die in het gras liggen. Ineens stuiven ze alledrie ervandoor.
Zo makkelijk laten wij ons echter niet vangen. Ik heb ontzettend veel theoretische jachtervaring uit diverse games opgedaan, plus meerdere boeken van Karl May over WInnetou gelezen. Herten benaderen is dan een peulenschilletje. Voor alle niet geschoolde jagers: bepaal eerst waar de wind vandaan komt. Je wil niet dat een beest je kan ruiken, dus benader het beest altijd tegen de wind in. Vervolgens, weest stil. Beesten kunnen vaak goed horen, vooral prooidieren als herten. Tot slot: blijf dicht bij de grond en pas op waar je loopt. Als je rustig beweegt en laag blijft zal het hert je niet zien naderen. Sharon heeft gelukkig haar camouflage vest aan, iets wat perfect is voor dit avontuur.
Stilletjes sluip ik een heuvel op vol bomen en kniehoge begroeiing. Voorzichtig plaats ik mijn voeten op zachte stukken mos en vermijd takken. Op deze manier zal het hert ons niet horen aankomen. Maar helaas dan toch ineens: KRAK! Een van ons zet toch de voet op een tak en het hert spuit weg.
Een goede jager geeft echter niet zo makkelijk op. De herten hebben zich nu namelijk een een beroerde positie gemanoeuvreerd: zij staan op een open veld en wij staan nog in de dichte bosrand. Voetje voor voetje sluipen we dichterbij en nemen plaats achter een naaldboom. De setting is perfect; het hert laat zijn kopje zakken en merkt ons niet op. Vanuit een opening in de naaldboom richt ik mijn telefoon, mik het op het hert. Nu is de truc inademen terwijl je schiet: anders beweegt je vizier. En dan: (een denkbeeldige) KLIK! Het hert is geschoten.

Voldaan banjeren wij terug door de begroeiing, terug naar het pad. Achteraf blijkt dat het pad ook om de herten voert, en dat we ook prima vanaf het pad een foto hadden kunnen nemen. Maakt niet uit, niemand neemt ons dit twintig minuten durende jachtavontuur van ons af. Net als Franz Jospeh en Sisi maakt het niet uit dat het eigenlijk heel makkelijk was om een hert te schieten, wij hebben genoten.
Na een korte wandeling zien we eindelijk het jachthuis opdoemen in het park. Wij gaan nog even rusten in een theehuisje, iets wat ineens allemaal andere mensen lijkt te trekken. In ons avontuur met de herten hebben wij geen mens gezien, nu komen ze ineens overal vandaan. Waarschijnlijk geïnspireerd door onze avonturen. Wij lopen tegen de stroom in naar het jachthuis. Wat mij betreft zijn er 2 meningen mogelijk over het jachthuis: prachtig landhuis of spookhuis. Beide keur ik goed, oordeel zelf.

Na onze avonturen in het park, keren wij terug naar het dorp. Plan was hier even wat te eten, maar ons staat direct de toeristische sfeer tegen. Kennelijk hield de regen alle mensen weg, waardoor wij een heerlijk rustige wandeling hebben gehad. Nu zijn ze echter terug in volle kracht. De slentermensen, de 'ik wil terug in het verleden zijn en draag lederhosen en jachthoedjes' mensen en vooral heel veel oudere mensen. Voor ons geen probleem, wij gaan snel de auto in op weg naar onze eindbestemming van vandaag. De twee uur zijn inmiddels volgemaakt.

Wolfgangsee
Gisteren hebben wij een mooi plekje gevonden. Plan was in eerste instantie naar de Attersee gaan om daar nog een korte tijd te verblijven, maar ik heb een meer gevonden met een veel krachtigere naam: WOLFGANG. Het is een wat kleiner meer, maar is in tegenstelling tot de Attersee omringd door bergen.
Wij hebben een onderkomen gevonden in een bio boerderij net buiten de rand van het dorp Sankt Gilgen. Wat moet ik zeggen: de weg erheen is enorm steil, zo steil dat de koppeling achteraf lekker ruikt. De boerderij is echt keurig netjes en vol met rare dieren (hier aan het einde meer over). Op de boerderij hebben wij een kamer met balkon met een fantastisch uitzicht over de WOLFGANGsee.

Na een opfrisser en wat ontspanning, begeven wij ons naar het dorpje aan de voet van de WOLFGANGsee. We zoeken even het strandje op en snuiven de sfeer op. Het dorpje is klein met een klein ratshaus en een kerkje.

Verder is er weinig anders dan verblijfplaatsen (hotels, vakantiehuizen, jeugdherbergen). In een stil straatje vinden wij een heel leuk wijnbarretje, gerund door een aardige dame. Er is nog geen gast te bekennen, maar wij besluiten lekker de enige tafel voor het barretje te bezetten en lekker wat dingen te gaan bestellen. Hieronder zijn de foto's verzameld voor onze culinaire vrienden, we eten achtereenvolgens: een plateau met lokale ham, salami, kaas, olijven, burrata, in zuur ingelegde groenten en een tomaten tapenade met pesto. Vervolgens eten wij de papardelle met zomertruffel. Om af te sluiten delen wij het kaasplankje met zelfgemaakte chutney en een mosterdgel.

Aangezien wij van het luidruchtige genieten zijn, blijken wij ook een goed reclamebord. Diverse mensen kijken naar ons bord en onze drankjes en besluiten dat ze ook willen genieten. Al snel is het ineens toch lekker druk. De eigenaresse is in ieder geval blij met ons. Na onze kaasjes is het echter tijd om terug te wandelen naar onze boerderij. Dat vergt enige inspanning: heuvels oplopen is best vermoeiend. Aangekomen bij de boerderij genieten wij van de laatste zonnestralen over de WOLFGANGsee en besluiten nog even langs alle dieren te gaan. Naast dat er gewone dieren zijn zoals konijnen en ezels, treffen we ook onderstaande dieren. Ik laat het aan onze diervrienden over om te raden wat dit zijn. Eerste is in ieder geval een schapensoort met een schroefhoorn die mij aan zo'n gedraaide kaasstengel doet denken, tweede dier is een soort kip die ook wel een beetje op een kiwi lijkt. Alle suggesties zijn welkom. Dat was het voor vandaag! Morgen een volledige rustdag hier aan het meer, waarin wij hopen wat te kunnen verkennen en te zwemmen.