Dag 1

De roadtrip zonder plan
Vandaag begint onze vakantie. Een slecht geplande vakantie zou je kunnen aanmerken. Het enige wat namelijk geregeld is op de ochtend van wakker worden is de huurauto. Schuin voor onze deur staat een witte Ford Focus op ons te wachten, gisteren opgehaald bij het verhuurbedrijf. Ik weet niet of dit een lifehack is, maar als je een auto huurt, neem dan altijd de goedkoopste. Kennelijk doet iedereen dat en die zijn dan ook altijd op bij de verhuurmaatschappij. Ook in dit geval hadden we absoluut niet zo'n grote slede besteld (en als een verticaal uitgedaagde persoon verdwijn ik er ook helemaal in). Klein risico is natuurlijk dat je daadwerkelijk krijgt wat je bestelt, maar ik heb het bijna nooit meegemaakt.
Ons enige plan als we wakker worden, is richting Oostenrijk rijden en ook dat kan veranderen. Maar een richting heb je toch nodig voor je de straat uitrijdt. Dus prikken we 's ochtends bij het ontbijt de route die we naar Oostenrijk willen nemen en bepalen we het gebied voor de eerste stop. We besluiten de zuidelijke route te nemen, zodat we Oostenrijk straks van west naar oost kunnen doorkruisen. De eerste stop naar het zuiden valt dan rond Luxemburg.
Het enige wat wel goed gepland is in deze roadtrip, is het inpakken. Sharon heeft daar een lijst voor en heeft zich niet ingehouden. Mocht de wereld vergaan onderweg, houden we het in ieder geval een week uit met al het voedsel aan boord van onze slede. Na het inpakken en extra boodschappen, vertrekken we dan eindelijk echt. Voorlopige richting is Boerscheid in Luxemburg, Sharon heeft de taak om voor onze eerste rustpauze een hotel ergens in die omgeving geregeld te hebben. Mijn taak is autorijden.

De rit
De rit verloopt soepel, het is rustig op de Nederlandse wegen. Sharon weet binnen een uur een mooi hotel te vinden, we gaan naar Vianden in Luxemburg. Kleine verwarring nog met Vianen terug bij Utrecht, maar het is gelukkig toch echt de juiste plaats. Bij de eerste stop voeren we dat in op de navigatie en hebben we eindelijk een echt doel. Gezien er weinig bijzonders gebeurde tijdens de rit, wil ik jullie graag meenemen in wegenplanning. Wegen in Nederland zijn mensen op afgestudeerd, daarentegen in België is de eerste beste Jeromeke uit een café geplukt om op een bierviltje een kruispunt te tekenen. Mijn meest gehate kruispunt is onderstaande. Ik geef jullie even de simpele instructies, zodat jullie er gemakkelijk doorheen komen:
- ga rechts bij de afslag
- ho wacht, hou op die afslag wel de linkerbaan aan he!
- goed aangehouden, nu heb je 200 meter om links te komen...snel snel! Ram tussen het inkomende verkeer, dit is een kort strookje
- pfoe...ok. Oh wacht nee, geen tijd om na te denken! Nu weer rechts! Snel! Ja let op andere invoegende baan
- bocht, BOCHT! OH NU RECHTS! SNEL DE BAAN IS MAAR 100 METER!
- NOG MEER INVOEGEND VERKEER VAN RECHTS!
- nu links invoegen op snelweg, je hebt gelukkig nu 200m strook voor een recht doorgaande weg waar iedereen 120 rijdt
- we leven nog!

Op zich als je dit kruispunt overleeft en je de daarna bizar steile snelweg omhoog opkomt, valt België best mee. Ik vermoed dat dit kruispunt onderdeel uitmaakt van hun verdedigingslinie tegen Nederlanders.

Vianden
Deze plaats is een Middeleeuws dorp ingeklemd in een vallei, met op de steile stenen heuvelwanden een sierlijk kasteel. Altijd oppassen als je dit soort plekken binnenrijdt, dat je niet te lang omhoog kijkt, maar ook naar het verkeer voor je op de weg (pro-tip). Wij lopen ons hotel binnen, wat tevens als een pizzaria dient. Helaas blijkt dat het hotel vol zit. Gelukkig hebben ze als goedmaker voor ons een kamer in hun zuster-hotel geboekt, wat een soort van upgrade is. We hebben in ieder geval nu een balkon met (als we even om een pilaar heen kijken) een prachtig uitzicht op het slot op de heuvel. De rest van het uitzicht is ook prima, we kijken recht op de bossen op de heuvels uit, vol met rondvliegende zwaluwen.

Het is al 19u geweest en we hebben honger. We besluiten niet moeilijk te doen en lekker bij het hotel te blijven om te eten. Hopelijk zijn we dan op tijd klaar om nog een dorpswandeling te doen voor het donker wordt. Zo gezegd, zo gedaan. We bestellen een heerlijke lokale forel en wat begeleidende drankjes en gaan lekker op het terras zitten.

Een ding wat mij verwart: de taal in Luxemburg. Ik weet namelijk niet zeker wat ze spreken hier. Ik zie hier ook Nederlandse teksten in het hotel dus besluit het er gewoon op te wagen. De antwoorden komen verrassend genoeg ook gewoon in keurig Nederlands terug. Ik ben er nog niet over uit of het Luxemburgse dialect gewoon sterk op Nederlands lijkt, of dat dit hotel toevallig een Nederlands sprekende staf heeft. Dat laatste betwijfel ik...ik zie ook 2 Luxemburgse jongeren voorbij fietsen, die gewoon in keurig Nederlands schelden.
Na het eten is het tijd voor de wandeling. Eerst naar de rivier, want wij worden aangetrokken door water. Er is een leuke boulevard gemaakt naast het snelstromende riviertje, waar je mooi uitzicht hebt op de hoger gelegen terrassen en het slot.

Er heerst een kalme ontspannen sfeer met diverse mensen die lekker over de boulevard slenteren, of zijn neergeploft op een van de vele bankjes. Alhoewel slenteren en neerploffen in onze natuur zit, gaan we nu heel tegennatuurlijk aan de wandeling naar het slot beginnen in de hoop boven een mooi uitzicht te hebben. Vianden is een prachtig dorp, met mooi onderhouden huizen en daaromheen een half afgebrokkelde kasteelmuur.

De weg loopt vrij steil omhoog. Gelukkig gaat de zon onder en is de temperatuur dragelijk geworden (het was eerder 29 graden). Na een lange wandeling en een paar foto stops, komen we boven bij het slot. Het is slecht verdedigd, de poorten staan gewoon open (ondanks dat het na sluitingstijd is) en wij wandelen gewoon naar binnen. Ineens duikt er toch een hoofd op achter een ticketbalie en als een groep verschrikte katten keren wij snel om en stuiven wij weg.

Naast het fort vinden wij een verlaten grindpad. Omdat ik toch graag een uitzicht wil, besluiten wij het te verkennen. De route leidt door een magische begroeiing, tot we aan het eind een paddenstoelenhuisje zien. Ok, het blijkt achteraf helemaal geen paddenstoelenhuisje te zijn, maar vanuit een zekere hoek leek het wel even zo.

Achter het paddenstoelenhuisje vinden we een oude toren met een prachtig uitzicht. We zitten samen op een handig geplaatst bankje en genieten van de laatste zonnestralen die verdwijnen achter de heuvels van de vallei.

Dan is het tijd om terug te keren en dit blog te gaan schrijven. Zoals jullie aan deze letters merken is dat gelukt. Geen bijzonderheden te melden. Bedankt voor het lezen en tot morgen, als we naar een volgende nader te bepalen bestemming gaan...