Dag 8

Vaarwel
Vandaag is het tijd om de roadtrip te vervolgen. De pauze was heerlijk, maar het begint bij mij ook al weer te kriebelen om verder te reizen. Er is nog veel meer te zien en te doen hier in de omgeving, maar het weer is vandaag slecht en we verlangen naar zwemwater. Dat is iets wat onze volgende bestemming kan bieden. We pakken onze spullen in en nemen afscheid van Rudi. Het was een mooie tijd in zijn blokhut, hopelijk komen we hier ooit nog terug. De berg waarvan we de afgelopen dagen zo hebben genoten is al compleet verdwenen, alsof het ook heeft besloten de koffers te pakken.

Tussenstop
Onze volgende bestemming is niet al te ver rijden, slechts anderhalf uur. We hebben een incheck daar vanaf drie uur, dus we hebben nog wat tijd te doden tussendoor. Alhoewel ik vandaag wat rustiger rijd vanwege de hozende regen en de daarmee iets glibberige bergwegen, blijft er toch nog ruim twee uur over. We besluiten dit te besteden in een dorp waar we doorheen rijden, genaamd Bad Ischl. Dit dorp heeft niet veel te bieden, anders dan dat hier de oude keizerlijke buitenverblijven van de Oostenrijkse keizer gevestigd zijn. Voor iedereen die niet zoveel van de Oostenrijkse geschiedenis weet, heel kort: Oostenrijk was een klein bergkoninkrijk, wat bestuurd werd door een familie genaamd de Habsburgs. Alhoewel alle Habsburgers gekenmerkt werden door een enorme kin, lukte het hun toch huwelijken af te sluiten met allerlei koninkrijkjes verspreid over Europa. Zo werd het Oostenrijkse rijk langzaam groter en besloeg onder andere Hongarije, Tsjechië en stukken van Polen. Ook Nederland is zelfs een korte tijd onderdeel geweest van de Oostenrijkse Habsburgers. Na de eerste wereldoorlog is dit hele rijk ingestort en uiteengevallen in alle landen die wij vandaag de dag kennen. Maar op het hoogtepunt werd dit buitenverblijf gebouwd. De keizer Franz Joseph kon hier lekker chillen met zijn familie en hertjes schieten. Zijn vrouw werd later bekend onder de naam Sisi, iets waar in de jaren 50 een aantal populaire films over werden gemaakt (vraag je ouders als je er nog nooit van gehoord hebt). Sisi is ook de reden dat dit paleis een vrij populaire bestemming is.
Wij hebben vooral tijd te verdrijven en gaan voor de goedkoopste optie: alleen het park. Dit kost al 6 euro per persoon, we hebben weinig zin om dit te laten oplopen naar 21 euro om een paar kamers in een buitenpaleis te zien. Het is heerlijk rustig, waarschijnlijk omdat het tot op een kwartier geleden nog enorm regende.
Het park is best mooi, het doet denken aan een iets groter opgezette versie van het Vondelpark. Vlakbij de ingang van het park bevindt zich het buitenpaleis met daarvoor een bijzondere fontein met daarop de beeld van een dikke baby die wordt aangevallen door een kreeft.

Wij staan hier niet te lang stil, maar besluiten de rustige route door het park te lopen. Ergens is nog het jachtverblijf, daar hopen we vanzelf uit te komen. De route voert langs de randen van het park onder prachtige bomen langs, waar de spechten doorheen vliegen. Links van ons horen we het geraas van een snelstromende rivier opgezwollen door alle regen. Ineens roept Sharon uit: kijk! Een hert! Zo waar: tussen de bomen op het grasveld zie ik de puntige oren van een hert uitsteken. Vanaf hier verworden wij tot jagers: we besluiten naar de herten toe te sluipen om van zo dichtbij mogelijk een foto te maken. Dat blijkt niet makkelijk: het hert bewaakt namelijk 2 jongere herten die in het gras liggen. Ineens stuiven ze alledrie ervandoor.
Zo makkelijk laten wij ons echter niet vangen. Ik heb ontzettend veel theoretische jachtervaring uit diverse games opgedaan, plus meerdere boeken van Karl May over WInnetou gelezen. Herten benaderen is dan een peulenschilletje. Voor alle niet geschoolde jagers: bepaal eerst waar de wind vandaan komt. Je wil niet dat een beest je kan ruiken, dus benader het beest altijd tegen de wind in. Vervolgens, weest stil. Beesten kunnen vaak goed horen, vooral prooidieren als herten. Tot slot: blijf dicht bij de grond en pas op waar je loopt. Als je rustig beweegt en laag blijft zal het hert je niet zien naderen. Sharon heeft gelukkig haar camouflage vest aan, iets wat perfect is voor dit avontuur.
Stilletjes sluip ik een heuvel op vol bomen en kniehoge begroeiing. Voorzichtig plaats ik mijn voeten op zachte stukken mos en vermijd takken. Op deze manier zal het hert ons niet horen aankomen. Maar helaas dan toch ineens: KRAK! Een van ons zet toch de voet op een tak en het hert spuit weg.
Een goede jager geeft echter niet zo makkelijk op. De herten hebben zich nu namelijk een een beroerde positie gemanoeuvreerd: zij staan op een open veld en wij staan nog in de dichte bosrand. Voetje voor voetje sluipen we dichterbij en nemen plaats achter een naaldboom. De setting is perfect; het hert laat zijn kopje zakken en merkt ons niet op. Vanuit een opening in de naaldboom richt ik mijn telefoon, mik het op het hert. Nu is de truc inademen terwijl je schiet: anders beweegt je vizier. En dan: (een denkbeeldige) KLIK! Het hert is geschoten.

Voldaan banjeren wij terug door de begroeiing, terug naar het pad. Achteraf blijkt dat het pad ook om de herten voert, en dat we ook prima vanaf het pad een foto hadden kunnen nemen. Maakt niet uit, niemand neemt ons dit twintig minuten durende jachtavontuur van ons af. Net als Franz Jospeh en Sisi maakt het niet uit dat het eigenlijk heel makkelijk was om een hert te schieten, wij hebben genoten.
Na een korte wandeling zien we eindelijk het jachthuis opdoemen in het park. Wij gaan nog even rusten in een theehuisje, iets wat ineens allemaal andere mensen lijkt te trekken. In ons avontuur met de herten hebben wij geen mens gezien, nu komen ze ineens overal vandaan. Waarschijnlijk geïnspireerd door onze avonturen. Wij lopen tegen de stroom in naar het jachthuis. Wat mij betreft zijn er 2 meningen mogelijk over het jachthuis: prachtig landhuis of spookhuis. Beide keur ik goed, oordeel zelf.

Na onze avonturen in het park, keren wij terug naar het dorp. Plan was hier even wat te eten, maar ons staat direct de toeristische sfeer tegen. Kennelijk hield de regen alle mensen weg, waardoor wij een heerlijk rustige wandeling hebben gehad. Nu zijn ze echter terug in volle kracht. De slentermensen, de 'ik wil terug in het verleden zijn en draag lederhosen en jachthoedjes' mensen en vooral heel veel oudere mensen. Voor ons geen probleem, wij gaan snel de auto in op weg naar onze eindbestemming van vandaag. De twee uur zijn inmiddels volgemaakt.

Wolfgangsee
Gisteren hebben wij een mooi plekje gevonden. Plan was in eerste instantie naar de Attersee gaan om daar nog een korte tijd te verblijven, maar ik heb een meer gevonden met een veel krachtigere naam: WOLFGANG. Het is een wat kleiner meer, maar is in tegenstelling tot de Attersee omringd door bergen.
Wij hebben een onderkomen gevonden in een bio boerderij net buiten de rand van het dorp Sankt Gilgen. Wat moet ik zeggen: de weg erheen is enorm steil, zo steil dat de koppeling achteraf lekker ruikt. De boerderij is echt keurig netjes en vol met rare dieren (hier aan het einde meer over). Op de boerderij hebben wij een kamer met balkon met een fantastisch uitzicht over de WOLFGANGsee.

Na een opfrisser en wat ontspanning, begeven wij ons naar het dorpje aan de voet van de WOLFGANGsee. We zoeken even het strandje op en snuiven de sfeer op. Het dorpje is klein met een klein ratshaus en een kerkje.

Verder is er weinig anders dan verblijfplaatsen (hotels, vakantiehuizen, jeugdherbergen). In een stil straatje vinden wij een heel leuk wijnbarretje, gerund door een aardige dame. Er is nog geen gast te bekennen, maar wij besluiten lekker de enige tafel voor het barretje te bezetten en lekker wat dingen te gaan bestellen. Hieronder zijn de foto's verzameld voor onze culinaire vrienden, we eten achtereenvolgens: een plateau met lokale ham, salami, kaas, olijven, burrata, in zuur ingelegde groenten en een tomaten tapenade met pesto. Vervolgens eten wij de papardelle met zomertruffel. Om af te sluiten delen wij het kaasplankje met zelfgemaakte chutney en een mosterdgel.

Aangezien wij van het luidruchtige genieten zijn, blijken wij ook een goed reclamebord. Diverse mensen kijken naar ons bord en onze drankjes en besluiten dat ze ook willen genieten. Al snel is het ineens toch lekker druk. De eigenaresse is in ieder geval blij met ons. Na onze kaasjes is het echter tijd om terug te wandelen naar onze boerderij. Dat vergt enige inspanning: heuvels oplopen is best vermoeiend. Aangekomen bij de boerderij genieten wij van de laatste zonnestralen over de WOLFGANGsee en besluiten nog even langs alle dieren te gaan. Naast dat er gewone dieren zijn zoals konijnen en ezels, treffen we ook onderstaande dieren. Ik laat het aan onze diervrienden over om te raden wat dit zijn. Eerste is in ieder geval een schapensoort met een schroefhoorn die mij aan zo'n gedraaide kaasstengel doet denken, tweede dier is een soort kip die ook wel een beetje op een kiwi lijkt. Alle suggesties zijn welkom. Dat was het voor vandaag! Morgen een volledige rustdag hier aan het meer, waarin wij hopen wat te kunnen verkennen en te zwemmen.