Dag 9

Bioboer
Vandaag ontmoeten we bij het ontbijt voor het eerst ons gastgezin. Onze kamer is op hun bio-boerderij en ze hebben een passie voor het beschermen van bijna uitgestorven boerderijdieren. Vandaar ook de foto's van de bijzondere schapen gisteren, dit is een oud Oostenrijks ras die meer uit de vlaktes van Hongarije komt. Eigenlijk kan dit ras niet zo goed omgaan met de bergen, een van de redenen waarom ze bij de boerderij staan. Andere reden is dat als je ze eenmaal loslaat, ze niet meer terugkomen, in tegenstelling tot de andere schapen. De andere schapen hebben om die reden een welverdiende zomervakantie in de bergtoppen en zijn daarom niet bij de boerderij. Eind van de zomer komen deze terug. De mysterieuze kip/kiwi vogel die ik gisteren deelde bleek echter een stuk minder bijzonder: het is gewoon een kwartel. Ik ken ze alleen maar van bij de poelier, had nog nooit een levende gezien. De zoon van de boerenfamilie is allergisch voor iets wat in kippeneieren zit (sorry, ik kon de Duitse uitleg niet helemaal vertalen), maar kan wel gewoon kwarteleieren eten. Vandaar dus dat ze hier kwartels houden en vandaar dus ook dat onze spiegeleieren bij het ontbijt heel klein zijn.
De boerin heeft vanochtend zelf brood gebakken (om half vijf) en ze beheerst die kunst. De broden zijn er in allerlei variaties en stuk voor stuk enorm lekker. Alles bij het ontbijt (met uitzondering van de koffie) komt uit de regio en van andere bioboeren. De yoghurt is het extreemst: hiervoor heeft de boerin 30 kilometer moeten rijden om het op te halen. De boeren die het maken hebben alle technologie afgezworen (ze hebben zelfs hun tractor ingeruild voor een paard) en zijn dus alleen op de ouderwetse manier te bereiken voor een bestelling. Verder boeren ze op de ouderwetse manier: de kalveren worden niet bij de moeders weggehaald, dus alleen de overgebleven melk wordt gebruikt voor de verkoop. Benieuwd vraag ik toch naar het economische plaatje: want hoe kan je dan ooit leven van wat je verbouwt? Enige is veel hogere prijzen is het eerlijke antwoord. Het boeren stel is beiden erg gepassioneerd over het bio boeren en teruggaan naar de basis. Helaas wordt het ook hier hun niet makkelijk gemaakt. Ze hadden vroeger ook een bijzonder ras koeien, maar die hebben ze moeten wegdoen door alle regels. De boer wilde een klassieke open stal bouwen, maar dat mocht niet. Een stal zonder daglicht wilde hij de koeien niet aandoen. Ik merkte dat het hem oprecht pijn deed dat hij geen koeien meer kon houden. De bioboer heeft toch een wat sterkere relatie met de dieren dan onze fabrieksboeren. Helaas blijft schaal een ding: een bioboer produceert nu eenmaal veel minder eten voor een hogere prijs. Dat kan en/of wil niet iedereen zich veroorloven.

Dagprogramma
Genoeg over boeren, ik kan mij voorstellen dat je in Nederland al genoeg hoort over boeren de hele dag. Wij nemen nog wat van het lekkere zelfgebakken brood mee naar onze kamer als lunchpakket en dan is het wachten. Het regent namelijk nog flink, dus we gebruiken de tijd nuttig om vast de dag van morgen te plannen en ik gebruik het onnuttig door te proberen vanaf het balkon de voorbijvliegende boerenzwaluwen te fotograferen.

Het uitzicht blijft mooi, zeker als de regen wordt afgewisseld met prachtige laaghangende wolken.

Rond een uur of twee is het droog en besluiten we op pad te gaan. Eerst bergop om nog een kleine lokale waterval te bekijken. Het haalt het niet bij de Salza Waterval, maar het is wel een vredige plek middenin het bos.

Na de waterval dalen we de berg af richting het meer. We komen aan bij een wandelpad wat erlangs leidt. Wat hier opvalt is dat de wat meer bedeelde Oostenrijkers hier de kade hebben opgekocht en voorzien van een soort luxe boothuizen. Dat varieert per boothuis hoe luxe. Sommige zijn simpele houten huisjes met een opslag en een steiger ernaast, andere zijn bijna villa's van glas en hout.

Dit betekent wel dat een groot deel van het meer niet te bereiken is voor de gewone man. Gelukkig is er een soort van strand in het dorp waar wij blijven, maar lekker een eigen plekje zoeken aan het water is er dus niet bij (tenzij je genoeg geld hebt om een boothuis te kopen natuurlijk). Ik snap wel waarom mensen het willen, een boothuis langs dit meer is wel een erg fijne plek om een mooi weekend door te brengen.
Wij lopen langs de steeds luxer wordende boothuizen (inmiddels zijn het daadwerkelijk vaak villa's afgeschermd met hoge hagen) terug naar Sankt Gilgen. Het dorp is niet zo groot en er hangt een heerlijke zondagssfeer. Op het pleintje bij het water genieten mensen van een ijsje en op de steiger bij het zwemstrandje worden salsalessen gegeven. Andere mensen kijken toe vanaf de terrasjes, bij de lokale pizzaria zitten een paar vleesballen van mannen die een motorclub vormen. Wij lopen nog iets verder om het dorp wat verder te verkennen, maar nemen even een korte pauze bij een bankje bij het water. Hier zitten wat fietsers uit te rusten van de flinke klimmetjes, een man komt er samen met een kinderwagen en neemt even later een snelle duik in het water om daarna weer terug te lopen naar de kinderwagen. Sharon verkent ondertussen het water en checkt op vissen.

Wij vervolgen onze weg naar het noorden, de weg die uit Sankt Gilgen loopt. Hier staan megalomane villa's en landhuizen langs het water. De weg loopt hier ook een stuk hoger, dus het meer en de huizen zijn vaak alleen via steile trappetjes te bereiken. Uiteindelijk bereiken wij de hoek van het meer. Hier staat ook weer een bankje, waar we even een kleine snack pauze inlassen. We hebben van het ontbijt 2 zakjes meegenomen met wat zich het beste laat omschrijven als broodchips (dunne stukken brood die knapperig zijn gebakken in een olie met kruiden). Wij discussiëren over de naam: noemen wij dit croutons, of is Sharons idee van 'Korsies' toch beter?

Na deze pauze is het tijd om terug te gaan naar ons huisje. Dat is nog een flinke wandeling en vooral de laatste paar honderd meter stijgt de weg in een moordend percentage. De zon is inmiddels doorgebroken en wij komen dan ook helemaal bezweet en met zere kuiten aan bij het huisje. Weinig tijd voor rust, we willen namelijk gaan zwemmen.

Namiddag
Het is inmiddels vijf uur geweest en de zon breekt af en toe door de wolken heen. Wij hebben onze zwemkleding aan onder onze kleren en een tas vol versnaperingen mee. Op naar het lokale strand. Het strand bestaat uit een grasmat met wat speeltoestellen voor kinderen, geflankeerd door een eenvoudig restaurantje. Het gras eindigt in een rij van grote stenen, die ongeveer kniehoog zijn vanaf het lager liggende kiezelstrand. In het water ligt de grote houten steiger, waarop nog steeds volop wordt gedanst op de salsa.

Sharon is er direct klaar voor, ik heb nog wat meer tijd nodig om het water in te gaan. Ik neem plaats op de rand met stenen en laat Sharon lekker het water ingaan. Ondertussen observeer ik onder het genot van een biertje alles wat er op het strand gebeurt. En er gebeurt nogal wat. De salsa klas heb ik al benoemd. Op het gras niet ver van mij ligt een lid van de motorclub te slapen op zijn zij. Zijn kogelvormige buik is onder zijn t-shirt vandaan gerold en glimt mij tegemoet. Een eendenfamilie maakt rondgang over het strand om eten te bietsen. Op de steiger staat een Instagram meisje tegen haar volgers in de telefoon te praten, terwijl ze probeert het beste uitzicht te krijgen. Achter mij hebben 2 Engelsen de grootste lol om een van hun vrienden die aan komt lopen met een zogenaamde 'man-purse'. De man zelf doet mij denken aan een bepaald persoon uit een Britse serie. Aan de andere kant van het strand is een vrouw op muziek aan het hoelahoepen (en houdt dit minstens een half uur vol). Ondertussen dendert er een andere vleesbal met erop het rode hoofd van een van de motorclubleden, langs mij het water in en zwemt de wijde wereld in. Een jongeman moet op de pier 10 minuten lang foto's maken van zijn vriendin eer deze er een goed lijkt te keuren. Sharon ligt ondertussen heerlijk op haar rug in het water te dobberen en ik zie een paar vissen vlak langs het strand zwemmen. Lang verhaal kort: het is een heerlijke plek om te hangen en het verder vrij lege dorp lijkt zich hier te concentreren om de paar zonnestralen van de dag op te vangen. Ook ik neem uiteindelijk een duik. Het water is azuurblauw en zo helder dat je je voeten kan zien. Voor mij is het wat fris, maar ik snap de aantrekkingskracht die zwemmen hierin heeft.

De zon gaat bijna onder en het wordt tijd om eten te gaan zoeken. Dat is nog best lastig, omdat veel restaurants hier zondag t/m dinsdag gesloten zijn. Uiteindelijk vinden wij wel een restaurant, een Oostenrijkse biergarten-achtige setting, waar we op een binnenplaats worden bediend door dames en heren in traditionele klederdracht. Misschien wat toeristisch op het eerste gezicht, maar toch lijkt ook een groot deel van de lokale bevolking hier wel van te genieten. Restaurant wordt ook gerund door meerdere generaties van dezelfde familie. Sharon bestelt de lokaal gevangen Saibling (een soort kruising van een zalm en een forel), ik eet 'oma's ragout', waarvan ik vermoed dat het gestoofd schaap is met de typische spätzle (een soort misvormde deegbolletjes). Hieronder de foto's voor de eet-fans, bedankt voor het lezen!