Dag 10

[Intro
Ik hoor wel eens dat de beste schrijvers hun inspiratie uit de fles halen. Lange avonden schrijven gedreven door alcohol. Vanavond voeg ik mij tot dit illustere gezelschap. Niet dat ik veel gedronken heb, maar genoeg om de inspiratie te laten vloeien. U bent gewaarschuwd.

Ontwaken
We worden wakker in onze bio boerderij. We doen ons weer tegoed aan alle geboden bio versnaperingen. Ik kan nu vol trots zeggen dat ik waarschijnlijk een oud ras Oostenrijkse varkens in de vorm van plakjes ham en salami heb gegeten. Voor onze vegetarische volgers: onze gastvrouw heeft wel een interessante kijk op het eten van vlees. Ze vindt het in principe lekker, maar door de intensieve omgang met de dieren en de neiging verspilling te voorkomen eet ze nog maar eens per week vlees. Dit lijkt een natuurlijk evenwicht. Ze legt ons bijvoorbeeld uit dat van de meeste dieren het mannetje eigenlijk opgegeten moet worden. Voor koeien geldt: de man levert geen melk. Voor kippen geldt: de man levert geen eieren. Voor schapen geldt: je hebt liever vrouwen om meer schapen te baren. Ik leer hier eigenlijk dat de man tot op zekere hoogte vrij nutteloos is. De overbodige mannen moeten dus worden opgegeten. Dus of je nu eieren eet of melk drinkt, een natuurlijk restproduct zijn al die mannetjesdieren die moeten worden opgegeten. Als je hier rekening mee houdt, kom je dus van nature uit op 1 keer per week vlees eten.
Vergeef mij als ik hiermee een knuppel in het spreekwoordelijke hoenderhok gooi, maar voor mij is het vrij leerzaam. Sowieso is het verblijf op deze boerderij voor mij een interessante ervaring. Het verhaal van gisteren van de boer over zijn koeien moet ik overigens wat nuanceren. De boerin spreekt Engels, iets waar ik toch wat vloeiender in ben dan in Duits en dit helpt mij en Sharon ook wat dieper op alles in te gaan. Het blijkt dat de overheid bio boeren verplicht koeien een zekere ruimte in de stal te geven. Gezien hun stal ingeklemd ligt tussen diverse wegen, is deze helaas niet uit te breiden. Door de regels moesten ze dus voor koeien terug van 20 naar 5, iets wat voor een kudde weinig realistisch is. Om die reden zijn ze gestopt met de koeien. Het blijft wel een tikkeltje ironisch. Het stempel 'bio' krijg je alleen als je aan bepaalde overheids regeltjes voldoet voor onder andere ruimte voor de koe. Deze mensen hebben een oud Oostenrijks koeienras die grootste deel van zijn leven lekker vrij rondloopt op de bergen, maar mag dus niet biologisch worden genoemd omdat de ouderwetse stal (vol zwaluwen en open ramen) niet genoeg ruimte biedt per koe. Biologisch is dus vooral bureaucratisch vinkjes zetten en biedt het dier niet persé een beter leven.
Alles wat deze mensen doen schreeuwt biologisch, maar het schreeuwt ook inefficiënt. Hun kippen willen ze niet doden en opeten, dus hebben ze kippen van 10 jaar oud die letterlijk van hun stokje vallen (ze gaan dood van ouderdom terwijl ze op hun stok in het hen zitten). Ze maken meel van graan wat bijna 2 jaar erover doet om te groeien in plaats van het gebruikelijke paar maanden. Hun melkkoeien geven minder melk. Het bijzondere schapenras geeft geen melk en alleen een soort harde staalwol, die ze gebruiken om slakken tegen te houden in hun onbesproeide moestuin. Het klinkt als een moeilijk leven, maar het zijn wel mensen met een principe wat ik kan respecteren.
Tot slot een anecdote over de kat, laten wij hem Friedrich noemen. Friedrich is een langharige kat die van mensen houdt. Bij aankomst op de locatie was hij degene die ons begroette, met uitgebreide kopjes voor zowel ons als onze koffers. Friedrich brengt echter graag tijd door in de moestuin en in de stal en zijn lange haren zitten daarom vol met klitten en kleine insecten. Friedrich heeft alleen 1 principe: hij wil niet gekamd worden. Daarom is de enige mens die Friedrich keen kopjes geeft, maar hard voor wegrent zijn baasje. Overigens leeft Friedrich ook op gespannen voet met de boerenzwaluwen. Deze brutale vogels waarderen Friedrichs aanwezigheid niet en zodra ze hem zien, vallen ze hem aan in een grote zwerm van vogels.

De reis
Onderweg gebeurt iets wat ik al een beetje vreesde: afkickverschijnselen. Als je uit je sprookjeswereld komt vol majestueuze bergen, cyaan-blauwe meren en prachtige bergweggetjes, valt de echte wereld weer tegen. Deze wereld worden we hard mee geconfronteerd. Vanuit Sankt Gilgen hebben we nog 1 mooie slingerweg langs de Mondsee die aan de Riviera doet denken, daarna wordt het al snel saai. Heel saai. Het land wordt vlak en je ziet vooral waar Oostenrijk al zijn voedsel vandaan haalt. We rijden uren door niks anders dan weilanden en mini boerendorpjes. Dit is ook deels de schuld van Google maps, die tegenwoordig eco routes aanbiedt; routes waarbij je zo min mogelijk brandstof verbruikt naar je bestemming. Gevolg is dat je vooral lokale wegen rijdt in plaats van de comfortabele snelwegen. Ik schat dat ik minstens 2 uur achter vrachtwagens heb doorgebracht. Inhalen op deze drukke binnenwegen is nauwelijks mogelijk. Op een gegeven moment ervoer ik een overload aan verveling tijdens het rijden, dat ik echt het gevoel kreeg te moeten stoppen. Inmiddels reden we door de Duitse provincie Beieren, waar het nauwelijks beter was. Om het erger te maken: er was nergens een stop. De verveling sloeg inmiddels om in dodelijke vermoeidheid en ik wilde echt stoppen. Uiteindelijk na een half uur 70 rijden achter weer een vrachtwagen, besloot ik gewoon de eerstvolgende afslag te nemen naar een dorp. Veel keuze is hier niet, overal langs de provinciale weg zijn enkel boerderijen. Het is zelfs zo erg, dat we deels achter een vuilniswagen reden, die ineens besloot midden op de provinciale weg (100km/u) te stoppen om een vuilnisbak van een van de boerderijen te legen.
Goed, we slaan dus van de provinciale weg af naar een dorpen komen aan in Malgersdorf. Als je denkt dat je nu een saai leven en een saaie omgeving hebt: hahahaha! Je bent dus nog nooit in Malgersdorf geweest. Dit is echt de plek waar echt alle toekomstdromen sterven. Het heeft een kerk, daar is alles mee gezegd. Wij parkeren bij die kerk en gaan op zoek naar een café om wat koffie te krijgen voor de vermoeide chauffeur. Het enige wat in dit dorp open is, is Bistro Amari, een kebabzaak die onder Italiaanse vlag opereert (ik heb al eerder in dit blog geschreven over nep-Italianen, ook dit valt in die categorie). De enige gasten zijn de bouwvakkers die op dit moment de paar huizen in het dorp verbouwen en de hele straat open hebben gelegd. Anders dan deze 6 man is er niemand. Wij bestellen een koffie en pakken zoals we gewend zijn uit de Nederlandse kebab zaak, zelf een drankje uit de koeling. Eerlijk is eerlijk: de beste man van Amari doet zijn best. Het voelt alleen als amateurtoneel. Ook dat kan ik respecteren en de koffie die hij mij serveert is in ieder geval prima. We betalen cash (want er is uiteraard geen pinautomaat in dit dorp) en besluiten enigszins verfrist, maar vooral opgeschrikt door de levenloosheid, door te reizen.

Aankomst
De vervolgreis is tenenkrommend. Wederom een eenbaansweg en voor mij rijden maar liefst drie vrachtwagens op rij 70 km/u op een 100 weg. Al het leven is inmiddels uit mij geslagen, dus ik besluit mijn kruis op te nemen en braaf met 70 achter de vrachtwagens aan te hobbelen. Het landschap blijft saai in verhouding tot het sprookjeskoninkrijk waar wij vandaan komen, het doet denken aan Limburg.
Uiteindelijk doemt dan toch onze eindbestemming op: Regensburg. Na wat stoplichten gehad te hebben (het laatste stukje leven en emotie was toch al uit mij geknepen), arriveren wij op onze bestemming. Gelukkig heeft ons hotel een bad, iets waar ik dankbaar gebruik van maak om weer een klein beetje leven in mij te weken. Langzaamaan vloeit het leven weer terug in de uitgeknepen aderen.

Verkenning
Na onze lange opkikker is het eindelijk tijd om de stad te verkennen. Ik ga jullie proberen mee te nemen op onze korte wandeltocht. Dwars door Regensburg stroomt de rivier de Donau en ons hotel bevindt zich boven de rivier. Hier is een drukke weg en de typische Duitse stad die je overal in het Ruhrgebied zou kunnen treffen. Maar deze oester heeft een heel mooi pareltje binnenin. Na een korte wandeling langs de drukke weg en over een nietszeggende brug, komen we uit bij de rode loper van Regensburg: een grote stenen wandelbrug over de Donau, die direct naar de stadspoorten lijdt. Vlak over de Donau zie je de klassieke skyline van Regensburg, die niet heel veel anders is dan een paar honderd jaar geleden. De brug is wel vernieuwd, maar dat mag de pret niet drukken.

De brug voert over een tussenliggend eiland in de rivier, waar de lokale jeugd heerlijk aan het genieten is in een soort van stadspark. Jeugd, iets wat we hebben gemist op al onze vorige bestemmingen in Oostenrijk. Hier in de stad is veel jeugd te bekennen, vooral langs de waterkant waar ze genieten van drinken en muziek.
Regensburg is geen perfecte toeristische stad, overal zie je vlekjes. De prachtige Middeleeuwse gebouwen worden bijvoorbeeld ontsierd door graffiti en de plekken die ooit platgebombardeerd zijn door de geallieerden, ontsierd door lelijke jaren 50 gebouwen van beton. Maar het maakt de stad wel echter. Er is hier nog geen vervelende stadsplanner geweest die alles perfect heeft gemaakt voor toeristen. De mensen gebruiken en leven nog in deze stad.

Wij hebben vooral dorst en stuiten dan helaas op een van mijn zwaktes: een biergarten. Voor wie het niet kent: dit is vaak een café setting maar dan in de buitenlucht. Het is vooral gericht op het drinken van bier. Deze biergarten is gevestigd in een oud klooster en schenkt Hacker-Pschorr bier uit Beieren op de tap. Hier verliezen wij een paar uur: eerst aan ons Beierse kaasplankje, vervolgens na wat drankjes aan onze maaltijd van Sailbing voor Sharon (zie ook het vorige blog) en de varkenslapjes met sauerkraut (heel zure zuurkool) voor de schrijver.

Avond
Nu begrijpen jullie enigszins de opening van het blog. Zwevend loop ik na een paar uur weg van de biergarten. Dit is ook mijn favoriete toestand om de rest van de stad te verkennen. We bekijken de oude Dom, die vol in de steigers staat. We bezoeken de wat kleinere kapel ernaast en zingen samen 'Ameno' van ERA. We wandelen door de oude straten beklad met graffiti, we genieten van de groene geur en de levendigheid van het stadspark op dit tijdstip. Uiteindelijk wandelen we door de door de smalle straatjes vol boetiekjes en restaurants terug naar de oude brug. Bij de Donau aangekomen nemen wij de tijd om nog een laatste blik te werpen op de ondergaande zon en de kolkende machtige rivier die vanaf hier zijn weg baant naar Hongarije.


De weg over de brug is vol met motten die ons omcirkelen en vol met mensen die nog lekker in de avond wandelen. Wij keren voldaan terug naar ons hotel, tijd om te ontnuchteren door het schrijven van dit blog, of nog even heerlijk te badderen in het ligbad (Sharon). Bedankt voor het lezen en excuses voor de alcoholwalm die u tussen de regels door tegemoet kwam.