Dag 12

The day after
We hebben heerlijk geslapen in Bamberg. We slapen in een hotel wat is gevestigd in een oud 17e eeuws huis. Vanaf de wanden hier kijken enigszins gezette Duitsers met pruiken ons indringend van hun schilderij aan. Schoonmaak en ontbijt wordt hier efficiënt gerund door Filipinos. Die zie ik hier sowieso meer. Filipinos zijn voor de hospitaliteit industrie wat de Indiërs voor de IT zijn. Toch wel interessant om te zien hoe bepaalde volken zich lijken te specialiseren in een bepaalde beroepsgroep. Sowieso respect, het leven is niet makkelijk in de service industrie.
Na ons ontbijt is het terug naar onze gedeukte slede, inclusief de gedeukte trots van de bestuurder. Het zelfvertrouwen heeft toch ook wel een klein deukje opgelopen. Gelukkig zijn er geen excuses, tijd om weer de weg op te gaan.
De weg naar onze bestemming is intens. Voor wie de term 'baustelle' niet kent: allereerst dan heb je dus nooit Duitsland bezocht (doe dat eens, het is hier aangenaam) en ten tweede: het betekent wegwerkzaamheden. Waar in Nederland dit vrij efficiënt gebeurt door complete wegen af te sluiten met een omleiding, of het 's nachts te doen, is dat in Duitsland niet het geval. De afstanden zijn hier natuurlijk groter, dus een weg compleet afsluiten is vaak geen optie. Dat zou betekenen dat je vaak al snel honderden kilometers moet omrijden. Dus doen ze het hier in fases. De weg blijft open, maar wordt gehalveerd. Terwijl ze een weghelft bijwerken, rijdt het verkeer over de andere weghelft en/of de vluchtstrook. Er worden dan vaak betonnen wanden neergezet waar je met 80-10 kilometer per uur op een paar centimeter langszoeft. Dat maakt het intens met gisteren in het achterhoofd. Uiteraard gaat het goed, maar het helpt ook niet dat ook hier de wind wat meer is aangetrokken. Tel daarbij op dat we zonder overdrijven minstens tien baustellen hebben gehad. Onze ober in Regensburg had hier al voor gewaarschuwd.
Tussen alle baustellen door belanden we ook nog eens op een driebaansweg die omhoog en omlaag slingert. Ik ben nooit in de Efteling geweest, maar ik vermoed dat de Cobra zo voelt. Komt bij dat er van alles links en rechts gebeurt. De windvlagen helpen mee om het chaotischer te maken. Op de rechterbaan kruipen vrachtwagens met zestig omhoog, terwijl ik op de middenbaan een bescheiden 120 probeer aan te houden en op te letten dat er niet een vrachtwagen op mijn baan waait. Links worden we ingehaald door Duitsers die nog leven in het tijdperk van geen snelheidslimiet. Dan wordt de strepen op de weg ineens verdubbeld met extra invoegstroken en overal gele strepen die halfbakken over de witte zijn geschilderd. Verder hebben we bijna stilstaand verkeer op de rechterstrook. De beruchte betonnen wandjes duiken ook weer op. Ondertussen moet ik met een vrachtwagen die naar rechts wil van baan wisselen, terwijl achter mij een oplegger mij er niet tussen wil laten. Na brutaal te duwen (de borg is toch weg) komen we er gelukkig tussen. Ik bespaar jullie verder alle details, maar na een uur zijn mijn oksels al net zo nat als Nederland na de storm Poly. Gelukkig wel minder schade.

The day before
Ik durf het bijna niet op te schrijven, maar wij slapen vannacht in een kasteel. De prijs viel relatief mee (na lang relativeren) en het leek ons een unieke ervaring. Verder is er ook weinig te beleven in Waldeck, het dorp waar we verblijven. Er is een groot stuwmeer, omringd door heuvels en dichte bossen. Het dorpje zelf heeft een kerk en een paar huizen in traditionele Duitse stijl. Verder is er een (heel) klein kabelbaantje die vanaf de heuvel met het kasteel naar het mini haventje bij het stuwmeer gaat.
Kasteel Waldeck is direct de attractie van deze omgeving en het is best een mooi kasteel. Ruim de helft is omgebouwd tot hotel, inclusief twee restaurants. Wij slapen vannacht in een van de torens op de hoogste verdieping. Het is echt leuk om vanaf ons balkon naar het glooiende landschap om ons heen te kijken. De kamer is verder van alle moderne comfort voorzien, dus geen gedoe met oude krakende bedden en toiletten die uit de kasteelmuur spoelen. Er is zelfs een lift naar de top van de toren.

Na een opfrisser (ik moet de lokale storm onder mijn oksels even van mij afwassen), besluiten wij toch ook even de omgeving te gaan verkennen. Het blijft vandaag bij een vrij korte wandeling. Wij duiken vanaf het kasteel de bossen in op de heuvel, die sterk afdaalt richting het meer. Er is een fors hoogteverschil en ik voel al zeer snel mijn kuiten klagen. En terecht: ik had een plechtige belofte aan mijn kuiten gedaan dat ze na Oostenrijk toch echt van alle steile hellingen af zouden zijn.
Hier in het bos merk je wel dat het flink waait. Het hele bos zucht en steunt bij elke keer dat de wind op de takken besluit te buiken. Er is gepiep te horen en af en toe horen we een boom kraken. Het bos biedt gelukkig af en toe uitzicht op het meer eronder, wat mooie plaatjes biedt.

Nadat we een doodlopend pad zijn ingeslagen en uitkomen op een stuk bos wat vol in de wind staat, besluiten we dat het misschien toch geen goed idee is om met deze wind verder te wandelen. Er liggen hier overal takken en er zijn een paar bomen die voor ons de rest van het pad blokkeren. Uiteraard is het hier geen storm zoals in Nederland, maar toch niet heel verstandig om hier te blijven lopen. We keren dan ook maar om en we geven onze kuiten de laatste marteling van deze roadtrip terug de kasteelheuvel op. Tot slot spoken we nog een beetje rond in en om het kasteel.

Na het kasteel wat verder verkend te hebben en wat ontspannen te hebben, is het tijd voor ons diner. We hebben heel lui het restaurant in het kasteel geboekt. Ik ga vanaf hier dieper in op onze ervaring in dit restaurant en ik waarschuw vast: er kan een beetje gif in de pen klimmen. Dit wordt een hele zure review van het kasteelrestaurant.
Allereerst: het restaurant heeft duidelijk aangegeven dat het een bijzondere plek is en dat ze om die reden dan ook niet zomaar elke kleding accepteren. Van mannen wordt bijvoorbeeld verwacht dat er een overhemd of polo wordt gedragen en dichte schoenen. Voor vrouwen geldt niet te korte rokken of sportkleding en geen sandalen. Prima: ik pak altijd een overhemd in voor dit soort situaties, dus ik schik mij. De lat voor dit restaurant is bij deze wel vast op 2 meter gelegd.
We komen aan en het is een hele mooie locatie. We hebben het geluk dat we een tafel bij het raam kunnen krijgen, met een prachtig uitzicht over het golvende landschap en het stuwmeer. De wind raast intussen om het kasteel, het is gelukkig lekker knus binnen.

Uiteraard zijn wij de jongste mensen in het restaurant, met uitzondering van de bediening. Naast ons zit een soort Cruella DeVille te eten met een man met lange witte krulharen en een puntbaardje. Ze hebben een fles wijn per persoon, de sfeer lijkt er ondanks dat niet bijzonder in te zitten. De rest van het publiek zou ik omschrijven als de typische Mercedes rijder.
De lat ligt inmiddels op 2,10 meter. De bediende is een keurig geklede jongeman met zon ring in de oorlel waar je doorheen kan kijken. Voor zover ik Duits spreek, spreekt hij overdreven beschaafd Duits. Zijn gesprekken met Cruella DeVille kan ik niet goed volgen, maar het lijkt vooral over rijkemensen onderwerpen te gaan (scholing, laatste nieuws op de golfbaan, familie afkomst, wijn).
Wij krijgen de kaart en een fles van het lokale water. Sharon bespeurt een vleugje chloor in het water, maar het kan natuurlijk ook de volprezen mineralen zijn van de lokale bron van Waldeck. Mijn neus is minder scherp en ik vind het prima. De kaart biedt aardige gerechten, maar vooral flinke prijzen. Dit is nu al duurste restaurant waar wij ooit in ons leven hebben gegeten. De lat is zojuist op 2,30 meter gelegd.
Wij bestellen beiden vol enthousiasme de bouillabaisse soep. Dit is een rustieke Franse visserssoep, waar ze vroeger de vangst van de dag in verwerkten. Een goede bouillabaisse heeft dan ook die heerlijke rijke vissige smaak in een tomatenbouillon, met diverse stukken vis en zeevruchten. Heerlijk om met een lekker stuk wit stokbrood de laatste beetjes vocht uit te deppen en de diepe vissige smaak te ervaren.
Wij krijgen na zeer geruime tijd onze soep. Toegegeven: het ziet er mooi uit en er zitten mooie stukken vis in. De bouillon lijkt echter meer op een kerriesoep en er zit vooral heel veel sellerie in. De vissige smaak ontbreekt en er is lafjes opgetreden bij het zouten van de maaltijd. Eerste sprong over de 2,30 meter faalt, nog 2 pogingen te gaan.

Omdat de lat zo hoog ligt, word ik ook kritisch op de details. Als jij mij een macaron belooft, moet je niet ineens aan komen zetten met een Oreo koekje. Ook lekker, maar niet wat je hebt beloofd. Lees de komende tekst ook met dat in het achterhoofd.
De bediening, wat kan ik zeggen. Ze hebben vooral heel veel tijd voor elkaar en je ziet ze nauwelijks in het restaurant. Bij een duurder restaurant verwacht ik dat ik niet zelf mijn water en/of wijn hoef bij te schenken als mijn glas leeg is. Sowieso moet je bij een leeg glas vragen of ik een nieuw drankje wil (ook goed voor de verkoop). Verder wordt niet een keer mijn vuile bestek meegenomen na de voorgerechten, iets wat prima is in de lokale pizzaria, maar niet in een pretentieuze sterrenzaak. Het kleden en het praten als deftige obers, maakt je dus geen deftige obers. Nogmaals: je hoort mij niet klagen als ik bij de pizzaria mijn pizza voor mijn neus geduwd krijg of ik in plat Amsterdams hoor dat ik mijn bestek moet bewaren voor de volgende gang, maar dan verwacht en krijg ik meestal ook een andere prijs. Dit is sprong nummer twee die niet over de lat komt.
Het hoofdgerecht dan. Cruella en graaf Puntbaard zijn inmiddels buiten roken, terwijl ze compleet verwaaien in de harde wind op het kasteelbalkon. Na ruime tijd wachten arriveert het hoofdgerecht dan eindelijk op onze tafel. Snel bestel ik maar een volgend drankje, voor de ober zich blind omdraait en wegloopt. Het eten ziet er wederom goed uit. Sharon heeft een visschotel met de eerder besproken saibling, ik het sous-vide gegaard rund.

Sharon is toch minder enthousiast dit keer, zelfs voordat ik haar aansteek met het geklaag waar ik jullie nu zo mee vermoei. De inktvis is rubberachtig en te ver gegaard, de saus heel eierig en machtig. Mijn sous-vide rund zou medium zijn gebakken, maar het gaat toch echt meer naar well-done. Een knappe prestatie, in een sous-vide heb je de temperatuur juist perfect op orde (een sous-vide is een bak warm water, waar vaak in een vacuüm zak het eten wordt gegaard). Dit is sprong nummer drie die niet over de lat komt. Volgens de hoogspringregels zijn ze nu af.
Heb ik slecht gegeten? Nee. Als dit maal mij gratis werd voorgezet was ik dankbaar. Het is alleen de hoge lat die mij zo kritisch maakt. Plus de vele fantastische restaurants waar Sharon en ik voor veel lagere prijzen wel perfect hebben gegeten en zijn bediend. Gisteren in Bamberg was een voorbeeld. Baal ik nu? Nee. Dit gaf mij de unieke gelegenheid om eens een kijkje in de wereld van de rijke burger te nemen. Wat ik zag viel mij tegen en maakt mij gelukkiger in het huidige leven. Verder is een kans om even vol op het orgel te gaan over eten in mijn mini-blogje een heerlijk gevoel. Bedankt dat je de tijd nam dit te lezen. Hopelijk hebben wij er beiden van genoten.
Morgen rijden Sharon en ik terug naar Nederland en daarmee is deze reis ten einde. Wij hebben genoten, nogmaals bedankt dat je met ons mee bent gegaan op deze reis.