Dag 3

De start
Ons appartement in Walscheid waren we blij mee dat we konden overnachten, maar er waren helaas wat meer problemen verloren in de vertaling. Vanochtend kwamen we erachter dat die lange stroom van Franse woorden, waarvan er 1 'probleem in keuken' betekende, bedoelde dat de afvoer onder de gootsteen gewoon ontbrak. Daar stond een volle emmer, die na een aantal kraan openingen van ons overvol werd en overliep. Ach ja, niks wat niet kan worden verholpen met de bergen gebruikte handdoeken die de vorige gasten hebben achtergelaten. De verhuurster is in ieder geval blij met ons dat we het ook weer hebben drooggemaakt, dus de karma punten voor vandaag zijn weer binnen.
Walscheid laten we voor wat het is, nadat ik de auto uit de krappe garage heb weten te wurmen, maak in nog snel onderstaande foto vanaf het terrein van het bejaardenhuis voordat we gaan rijden. Het is best mooi hier, maar weinig spectaculairs om in een blog te delen (er is een heuvel met een Jezus beeld, maar ik denk dat het qua grootte niet de top 20 van grootste Jezus beelden haalt).

Gisteravond heeft Sharon onze volgende bestemming geboekt, we willen graag naar het meer van Konstanz. Dit is een groot meer, wat een drielandenpunt vormt tussen Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland. Aan alle Bassie en Adriaan kenners onder jullie wil ik vragen: hebben Bassie en Adriaan ooit aangestipt dat een Meer een See is in het Duits en een Zee een meer? Zo niet, haal ze terug van hun pensioen en laat ze dit alsnog fiksen in een liedje.

Het midden
Over de reis zelf kan ik weinig vertellen (maar ik ga toch rekken). De rit begint met beroerde bergwegen, waar er nauwelijks sprake is van een berm en het asfalt zelf compleet versleten is. Niet zo slecht als de slechtste weg in Corsica, maar zeker niet beter dan de onderhouden wegen daar. Gelukkig is het rustig en met een hoop overmoed zigzaggen we over de versleten bergwegen in een respectabel tempo. Ik vrees dat al het rijden in Italië mij heeft ontwikkeld in een vreselijke rijder die niet meer bang is voor bergwegen en alleen nog maar op wil schieten. De Fransen rijden gelukkig rustiger, dat helpt mij om letterlijk wat gas terug te nemen. De landschappen zijn onderdeel van het Zwarte Woud, een absolute aanrader als je van heuvels, naaldbomen en kleine dorpjes met beekjes houdt. Ik weet niet wat de navigatie heeft geslikt vanochtend, maar we worden echt dwars door alle kleine dorpen geleid.
Na een lange slingertocht en een veel te lang durend moment achter de langzaamste Porsche rijder die ik ooit ben tegengekomen (koop geen sportauto als je 30km onder de maximum snelheid wil rijden), besluiten we in een van de vele bergdorpen te stoppen voor wat boodschappen bij de Lidl (uitspreken als Leidel of Liedel, afhankelijk van je voorkeur). Een supermarkt vereist best wel veel vlakke grond, voor het gebouw en de parkeerplaats, dus ze zijn niet heel verspreid aanwezig in dit gebied. Alle supermarkten zitten dan ook in 1 van de weinige vlakke dorpen. Na ons bezoek in de Lidl eten we nog een broodje en vervolgen wij onze tocht.
Gelukkig zijn we uit de bergwegen en komen we op de wat meer gangbare nationale wegen, waar je soms zowaar 2 rijstroken hebt. Onderweg komen we nog een bizar gezicht tegen: een man in een Mercedes cabrio die de hele tijd met zijn hand in de lucht zit. Voor alle mensen en met name de Duitsers: pas op hoe je je hand houdt. Als je met een opgestoken hand in een open Mercedes zit, doe je al snel denken aan een driftige besnorde regeringsleider, die rond de 2e wereldoorlog voor veel ophef zorgde.

Het eind
Na ruim 4 uur rijden zien we eindelijk de eerste glimp van het meer van Konstanz en het is prachtig. Omringd door wijnvelden staat er een eenzame witte kerk in de velden, met op de achtergrond het azuurblauwe meer. Stoppen voor een foto is er niet bij, want het is druk geworden op de weg. Wij willen vooral nu zo snel mogelijk aankomen bij ons hotel aan het water.
Na nog een half uur komen we aan in Langenargen. Het is een weinig spectaculair dorp, met een paar oude huizen en een kerk en een landgoed wat aan het water grenst. Het heeft een sterke kuuroord vibe, mede door het hoge gehalte oude mensen en de frisgewassen mensen die van het strandje komen. Na met enige moeite een parkeerplek te hebben gevonden (in de bergen is grond schaars en is er weinig parkeerplek), checken we in bij ons hotel.
Naarmate ik ouder word, ben ik ook steeds minder vaak onder de indruk van hotelkamers en fotografeer ik ze nog zelden. Deze hotelkamer heeft echter wel een mooie feature die ik met jullie wil delen: ons balkon is het voorste van het hotel en biedt een prachtig uitzicht op de Bodensee. Op dit moment schrijf ik zelfs mijn blog vanaf het balkon, terwijl de maan mij toeschijnt. Maar goed, terug naar de tijdlijn.

Sharon wil dolgraag zwemmen in het meer, dus dat maken wij onze hoogste prioriteit. We pakken onze strandspullen in en slenteren eerst een stuk door het dorp. Het is niet zo groot, ons hotel komt direct uit bij het Ratshaus en een klein wit kerkje. Ernaast ligt een prachtig park met enorme bomen aan het water. Achter dit park ligt een klein kasteeltje verscholen en in het park zijn er strandstoelen en een bar, waar je kan genieten van de zonsondergang. De lokale brandweer zet zich intussen in om de bomen water te geven.

Tijd voor ons om naar de andere kant van het dorp te lopen, naar het betere strand. Het is een mooi kiezelstrand met een strook gras om lekker op te zitten. Het water is een comfortabele 24 graden. Na beiden lekker gezwommen te hebben, besluiten we het wellness gedeelte van het hotel te gebruiken om op te frissen. Eerst wordt in zachtjes voorgekookt in een aroma sauna, daarna krijg ik een koude straal water in mijn gezicht, om tot slot na een warme douche en een infraroodstoel (er wordt met infrarood op je rug gestraald, soort grill idee) lekker nog even neer te ploffen in de relaxstoel.
Tot slot wil ik deze dag afronden met een onderwerp wat mij aangrijpt: nep-Italianen. Wat mij opvalt is dat waar je ook ter wereld komt, er altijd wel Italiaanse restaurants zijn. Wat mij ook vaak opvalt: het zijn vaak geen Italianen die het runnen. Hier in het dorp overkwam mij dit weer. We gaan naar de pizzaria bij het lokale pleintje, een prima aangeschreven Italiaans restaurant. Eerste wat mij opvalt: ik zie geen wijn op de kaart. Ik vraag dus om een wijnkaart (ik weet het, ben een wijn-snob geworden), maar die hebben ze niet. Het blijkt dat er toch ergens op de kaart een rotwein en een weisswein verscholen zijn. Ze werken met open flessen legt de man mij uit. Laten we deze man Tito noemen voor het verhaal. De man is vrij gespierd, wat meer op leeftijd en heeft een wit puntbaardje. Een oude Hulk Hogan zou het wel aardig typeren. Ik merk dat er een glas breekt in de keuken. Wat volgt is dat TIto boos de keuken inloopt en vrij opgewonden de persoon in de keuken wat uitlegt. Daar valt hij door de mand, het klinkt als een taal die ik in de Balkan zou plaatsen. Mooie van de nep-Italianen is wel dat ze kleine dingetjes overnemen om Italiaans te lijken. Meestal 3 woorden, zoals prego en gratie bijvoorbeeld. De Balkanoorlog in dit restaurant is nog niet helemaal bedaard merken we. Na een 2e, 3e en 4e gebroken glas in de keuken lijkt de sfeer daar vrij grimmig. Wat ook niet helpt is dat Tito geen enkele bestelling lijkt te onthouden. Wij krijgen een compleet ander voorgerecht voorgezet, verkeerde water en de tafel naast ons de verkeerde drank. Elke keer loopt hij boos terug naar de keuken om verder te ruziën. gelukkig loopt er 1 andere nep-Italiaan (zoon?), die het vak wel lijkt te beheersen en krijgen we zowaar nog een aardige bediening. Eten is ook prima, als je niet te snobberig bent. Wij kunnen het in ieder geval wel waarderen en de bijbehorende prijs is ook eerlijk.
Na het eten maken wij nog een korte avondwandeling en maken onderstaande foto. In de avond doet het dorp ons sterk denken aan een Frans kustplaatsje, lekker warm en met een prachtige boulevard vol mooie terrassen. Maar dat is het voor vandaag! Tijd voor mij om het blog te schrijven en voor Sharon om vast te zoeken naar volgende locaties. Tot morgen.