Dag 5

Dagstart
Na het diner van gisteravond ben ik als een blok in slaap gevallen en heb lekker vast geslapen tot een uur of 7. Bij het ontbijt worden wij vriendelijk begroet door dezelfde personen die ons gisteren bedienden in het restaurant, hij heeft zelfs hetzelfde tafeltje als gisteren voor ons vrijgehouden. Na een uitvoerig ontbijt (Sharon bestelt nog even een heel kazige omelet) pakken wij onze spullen in en vertrekken we uit Pertisau. Het is bewolkt en heeft 's nachts geregend, de bergen zijn nog gehuld in laaghangende wolken.

Al die laaghangende bewolking geeft mooie plaatjes, onderweg zien we nog een kabelbaan gondel uit de wolken opdoemen. Doordat je de kabel niet ziet door de wolken, lijkt deze te zweven. Onze route leidt vandaag ons even kort uit Oostenrijk, om via Duitsland weer verder in het oosten van het Oostenrijk door te dringen. De weg lijkt een levensader te zijn van de Oostenrijkse economie, de rechterrijstrook is permanent bezet door een gigantisch lint van vrachtwagens.

Middag
Omdat wij niet als een soort Enzo Knol op pad zijn om dit blog van content te voorzien, kan het natuurlijk gebeuren dat wij weinig meemaken. Vandaag is zo'n dag. Ik wil jullie wel meenemen naar het wegrestaurant waar wij stoppen voor een kleine lunchpauze. Het is op een parkeerplaats in een vallei tussen de bergen, er bevindt zich vreemd genoeg een outlet, maar ook een weinig opvallend wegrestaurant. Bij binnenkomst is het eerste wat wij zeggen "oh dit is een soort La Place". Door een draaihekje komen wij binnen in een bescheiden ruimte met bakken eten, waarbij selfservice wordt vermeld. We kijken bij de soepen, waar een gehaktballen bevat ter grote van een tennisbal (niet overdreven). Die soep sla ik even over, ik ga voor een broodje en een dubbele espresso. De bediening doet sterk denken aan een sociale werkplaats, ik maak een vriendelijk praatje in gebroken Duits met de man bij de koffiemachine. Dit is ook zijn enige taak en met enige moeite weet hij de juiste knoppen te vinden op het koffiezetapparaat. Alle ingewikkeldere taken zijn in handen van de hoofd serveerster, waarvan het portret trots aan de wand prijkt. Het is een forse vrouw van middelbare leeftijd, gekleed in een groen-witte jurk waarvan ik vermoed dat het geïnspireerd is op Oostenrijkse klederdracht. Zij doet alle andere taken in het wegrestaurant en vliegt van de kassa, naar de bar, naar het bedienen van gasten aan tafels, naar de souvenirwinkel. Ze is constant in de weer en heeft geen moment rust, enorm respect voor haar werklust. Verrassend genoeg (je zou anders aflezen van haar gezichtsuitdrukking) is ze bijzonder vriendelijk. Dat zal later in deze anekdote naar voren komen.
Nadat wij ons eten hebben verzameld, hebben afgerekend (de vrouw zegt tegen Sharon dat ze best meer salade mag opscheppen voor dezelfde prijs), gaan we zitten aan een van de tafels. Het is een zithoek wat een beetje doet denken aan de kruising tussen een Amerikaanse diner en Oostenrijkse woninginrichting uit de jaren 80. Op het tafeltje staan kaartjes met 'de wijn van de maand' die in de souvenirwinkel wordt verkocht en dan valt mijn oog op de naam: Hess. Het is een Grüner veltliner van Weingut Hess uit Oostenrijk. Een must have natuurlijk om te proberen.

Met enige moeite weet ik de hoofd serveerster aan te spreken (ze probeert bij de kassa te achterhalen of een paar buitenlandse gasten water of wodka in hun glas hebben) en te vragen naar de flessen. Het is alsof je Google een zoekopdracht geeft, vol energie begint ze mij te helpen. Nee, de flessen staan niet meer in het rek. Ze gaat even achter kijken of er misschien nog wat staat. Helaas, ook niet. Maar geen probleem, ze gaat even naar de kelder om te zoeken (ondertussen bouwt zich een rij van verwarde mensen op bij de kassa, want alleen de serveerster kan kennelijk het kassa apparaat bedienen). Na een paar minuten komt ze terug, maar helaas niks in de kelder. Ik heb het dan al opgegeven, maar zij nog niet. Ze besluit de zustervestiging aan de andere kant van de snelweg te bellen. Vaste telefoon werkt niet, maar ze is niet te stoppen. Ze pakt haar mobiel en belt iemand die ze daar kent privé. Na een paar minuten telefoneren (waarin ze ondertussen andere gasten helpt aan de kassa en een klagende oude man een kom warmere soep brengt), meldt ze ons dat we zo te horen krijgen of er nog is, de persoon aan de andere kant gaat ook zoeken. Wij wachten geduldig op het telefoontje van de andere kant, maar die komt helaas nooit. Nadat ik haar weer heb weten aan te schieten (een oude vrouw wil geen koffie uit de automaat, maar van de bar), geef ik aan dat we verder moeten. Ze verontschuldigt zich nog, helaas zitten we aan het eind van de maand en de Hess wijn is waarschijnlijk populair. Wij bedanken haar hartelijk en vervolgen onze weg. Dit soort mensen kan ik alleen maar diep respect voor hebben, zo hard werken in een zware baan en toch zo open en vriendelijk blijven. Voor mij een momentje om de gastvrijheid te vieren.

Namiddag
Onze eindbestemming voor vandaag is ook de plek waar wij een paar dagen hopen te verblijven. Ondanks dat het verkennen van een land en het dagelijkse reizen mij enorm veel plezier geeft, heb ik ook momenten van rust nodig waarop ik even niks kan doen als ik dat wens. Dat moment is mijn lichaam wel aan toe. Gelukkig komen we aan in ons paradijsje in Gröbming. Hier hoop ik de komende dagen mij heerlijk te vervelen en even bij te komen van al het gereis.
Gröbming is eigenlijk alles wat we gehoopt hadden. Het is een klein dorpje in een vallei omgeven door bergen, op ruim 700 meter hoogte. We zitten net buiten het dorp, in een blokhut op het terrein van Rudi. Rudi is een vrolijke Oostenrijker die ons al joviaal begroet als wij het terrein op komen rijden. Wederom voelen wij een warm bad van gastvrijheid. De plek is ook alles wat we gisteren niet in Pertisau konden vinden. Rudi heeft een mooie lap grond en bouwt daar zelf blokhutten op. Deze blokhutten verhuurt hij aan toeristen. De hutten zijn helemaal met de hand opgebouwd in klassieke Oostenrijkse bouwstijl. Zo weet hij te vertellen (nadat ik vraag waarom er stenen op het dak liggen), dat de daken zonder ook maar 1 spijker in elkaar worden gelegd. Er worden vervolgens stenen gebruikt om het dak te verzwaren en het hout buigt zo door de jaren heen. Na enkele tientallen jaren draaien ze het hout om en buigt het weer terug. Zo kunnen ze heel lang met een houten dak doen. Bij dat proces komt tevens de heerlijke geur vrij van het hars in het hout. Onze blokhut is prachtig en smaakvol ingericht. Hier kunnen wij de komende dagen in volledige ontspanning doorbrengen. Het mooiste is het uitzicht vanaf Rudis land: omringd door slechts een enkele boerderij aan de ene kant en de dorpsrand met 3 woonhuizen aan de andere kant, ervaren we de enorme ruimte en de prachtige natuur om ons heen. Parels bestaan dus nog. Wij gaan hier de komende dagen van genieten. Afhankelijk van hoe actief we zijn, kan het zijn dat ik de komende 3 dagen niet elke dag een blog ga schrijven. Bedankt voor het lezen tot zover.